About being very very smart...

Vandaag eens een serieus blogje. Er is namelijk iets waar ik best mee zit de laatste tijd. Laat ik eens met de deur in huis vallen; ik ben namelijk hoogbegaafd. Oftewel reteslim! Helaas maakt dat het leven soms onnodig gecompliceerd. Niet dat die hoogbegaafdheid van mij iets nieuws is onder de zon, dat is namelijk al sinds mijn tiende bekend. Wat wel betrekkelijk nieuw is, is die PTSS die ik opliep tijdens die oh zo geweldige bevalling. En lieve mensen, inmiddels ben ik erachter dat deze twee zaken geen fijne combinatie vormen in dat koppie van mij. Ik heb er last van, behoorlijk last.

Hoogbegaafd zijn, is verdomd irritant. Geen zegen zoals zovelen denken. Ik zou er heel wat voor over hebben om wat punten van mijn IQ kwijt te raken. Wat veel mensen niet beseffen, is dat het geen kwestie is van goed kunnen leren. Heel je denkpatroon is anders. In mijn geval zorgt dat ervoor dat ik vastloop. Mijn geest is soms zo overweldigend dat ik blokkeer. Dat hoofd van mij blijft maar malen en verbanden leggen. Ik word er regelmatig doodmoe van. Ontspannen is heel lastig als je maar blijft denken over van alles en nog wat terwijl je enkel wil relaxen. Soms wil ik mijn geest echt verdoven door op te gaan in een boek of een serie. Gewoon om even niet meer bewust te zijn van de overkill in mijn hoofd.
Ik weet nooit zo heel goed hoe ik uit moet leggen wat er dan precies anders is bij mij. Ik weet immers niet beter. Hoogbegaafdheid komt in zoveel vormen voor en bij ieder individu uit zich het weer anders. In mijn geval is het zo dat ik erg associatief denk. Mijn geest blijft maar doormalen en verbanden leggen. Ik kan het vaak geen halt toeroepen. Verder ben ik zowel alpha als bèta erg sterk. Op de één of andere manier hoef ik niet na te denken over dingen maar zie ik de oplossingen gewoon voor me in mijn hoofd. Bam, it's there! Aan de ene kant heel handig, aan de andere kant niet want daardoor ben ik soms best lui met rekenen en dergelijke. Ik zie getallenlijnen in mijn hoofd. Ik kan ze als het ware oppakken, van de andere kant bekijken en in- en uitzoomen. Ik dacht altijd dat dat heel normaal was maar blijkbaar niet haha. Ook ben ik goed in combineren en analytisch heel sterk. Soms voelt het alsof ik dingen scherper waarneem dan mensen die niet hoogbegaafd zijn. Ik overzie heel makkelijk het grotere geheel waar andere mensen dat niet doen. Ik heb me jaren te pletter verveeld tijdens lessen en vergaderingen omdat ik continu drie stappen verder was.
Ook ben ik soms helemaal in de ban van een bepaald onderwerp. Alles moet daarvoor wijken. Of het nu belangrijk is of niet. Ik krijg dan last van een enorme informatiehonger. Na een tijdje ben ik weer klaar met iets. Dat hoeft geen probleem te zijn maar waar ik vroeger wel tegenaan liep, was het feit dat mijn school- en studiewerk daaronder te lijden hadden. Ik kan heel moeilijk iets volhouden omdat het me op een gegeven niet meer boeit. Er dan alsnog de concentratie voor op brengen, is heel lastig. Mijn hoofd zit dan alweer vol met andere zaken. Wat me soms ook problemen oplevert, is dat ik zoveel dingen wil doen en daardoor het overzicht kwijt raak. Geen kwestie van onwil maar ik overzie het dan niet meer. Uiteindelijk doe ik helemaal niets. Heel zonde! Ik blokkeer als het ware, ondanks alle mooie plannen.
De keerzijde van hoogbegaafd zijn, is wat mij betreft toch wel dat ik heel chaotisch ben in het dagelijks leven. Hoe slim ik ook ben, elementaire dingen lopen vaak in de soep door de wanorde van mijn geest. Het voelt weleens alsof er in mijn hoofd enkel ruimte is voor zaken die er 'toe doen'. Dingen als boodschappen doen, het huishouden of rekeningen betalen vind ik juist enorm moeilijk. Ik moet er heel veel moeite voor doen om dat in goede banen te leiden. Een oud-collega noemde me verstrooide professor. Heel treffend. Een ander nadeel van mijn hoge IQ is dat ik regelmatig te moeilijk denk. Ik ben onbewust altijd op zoek naar de instinkers en hoe ik die moet omzeilen. Maar ja, die zijn er vaak helemaal niet. En ik maar ingewikkelde oplossingen bedenken.
Verschillende keren ben ik vast gelopen in mijn leven. De eerste en heftigste keer was op de basisschool. Ik trok het toen ik een jaar of negen was totaal niet meer. Iedere dag weer naar school. Iedere dag weer die domme dingen aanhoren. Iedere dag weer om moeten gaan met die suffe klasgenoten. De docente die mij irritant vond vanwege mijn vragen waar ze geen antwoord op had, werkte gruwelijk op mijn zenuwen. Ik werd er baldadig van en voelde me verloren. Uiteindelijk zagen mijn ouders ook in dat het zo niet ging. Omdat ik de jongste van de klas was, dacht men er in eerste instantie aan om mij een klas terug te zetten. Daarvoor moest ik echter wel getest worden. En toen viel iedereen stijl achterover van de uitslag. Eigenlijk moest ik een klas overslaan.
Als kind en puber heb ik me lang niet prettig gevoeld. Ik was jong van geest maar veel te slim. In theorie begreep ik heel veel maar emotioneel gezien nog niet. En dat besefte ik. Ik weet nog goed dat ik als tienjarige in staat was twee psychologen te manipuleren. Zat ik daar in een kamertje om vragen te beantwoorden en testjes te doen. Op een gegeven moment moest ik een tekening van bomen maken. Ook als kind realiseerde ik me al dat dit waarschijnlijk een manier was om te checken hoe ik er sociaal gezien voor stond. Ik tekende dus niet die palmboom op een verlaten eilandje maar keurig een stel bomen bij elkaar.
Jaren later tijdens mijn studietijd ben ik opnieuw getest. Ik deed de minor zorg van de lerarenopleiding die gegeven werd door een vrouw die ook IQ-testen afnam. Een van de onderwerpen van deze specialisatie was hoogbegaafdheid. Ik vond die lessen zo confronterend en raakte daardoor met haar in gesprek. Ze stelde voor om me opnieuw te testen. Ook zij schrok door de uitkomst. Mijn IQ was echt heel hoog. En dat terwijl ik niet overkwam als een nerd. Ook toen was ik gewoon een normale, sportieve meid die zorg besteedde aan haar uiterlijk en graag shopte. Alleen was ik wel iemand die iedere psychologische test wist te manipuleren en precies het sociaal wenselijke gedrag kon vertonen in elke situatie die er van me werd gevraagd.
Ik merk dat ik me vaak dommer voordoe dan ik ben. Inmiddels is dat een gewoonte geworden. Ik doe het al mijn hele leven en soms knaagt dat wel. Ik ben inderdaad wel die gezellige meid met een vlotte babbel maar mijn nerdy kant laat ik niet snel zien. Hoewel slimheid eigenlijk een goede eigenschap is, voelt het als mijn zwakte. Het maakt dat ik niet tot de grote massa behoor. Ik loop er nooit mee te koop omdat men al snel denkt dat je arrogant bent. Of dat men heel erg op me gaat letten en me op fouten gaan wijzen. Alsof ik geen fouten maak.
Het is niet dat ik niet gelukkig ben want dat ben ik wel. Op dit moment gaat het juist heel goed met me. Misschien dat ik daarom juist merk wat mijn tekortkomingen zijn in geestelijk opzicht. Het houdt me erg bezig de laatste tijd. De reden daarvoor is Sam. Hij wordt steeds groter en we horen regelmatig hoe slim en knap hij is. Iets waar ik heel trots op ben maar wat me soms ook ineen doet krimpen. Wat als hij nu ook hoogbegaafd blijkt te zijn? Ik weet welke struikelblokken het hem op gaat leveren in het leven. Ik herken regelmatig dingen bij hem die me aan het denken zetten. Het continu zoeken naar prikkels bijvoorbeeld. Slecht slapen en altijd maar oplossingen zoeken voor van alles en nog wat. Zo niet linksom, dan wel rechtsom. Niet alleen ik zie dat hij heel pienter is, ook mensen die hem voor de eerste keer zien, valt het op. Gelukkig lijkt hij in andere opzichten veel op zijn vader. Ook een slimmerik maar wel een echte praktijkman die heeft moet leren en knokken voor zijn diploma's. Hopelijk heeft hij genoeg van diens genen geërfd om die van mij mee te compenseren. Ik gun dat kleine jongetje zo een andere schooltijd dan die ik zelf heb gehad. En mocht hij toch een reteslim blijken te zijn dan hij heeft hij in ieder geval een moeder die door schade en schande wijs is geworden. Wordt vervolgd...

Volg mij nu ook op Bloglovin, Instagram, Facebook en Pinterest.