Sam in beweging

Na heel wat geklooi en gerommel ben ik er dan eindelijk in geslaagd om de beloofde filmpjes van Sam op mijn blog te plaatsen. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad maar het geeft me een enorm goed gevoel dat ik het zelf heb gefikst. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen.

Deze filmpjes heb ik de afgelopen maand gemaakt met mijn telefoon. Ik maak altijd erg veel foto's van Sam en ook filmen we hem regelmatig met de camera. Toch vind ik het ook erg leuk om hem zo nu en dan even snel te filmen met mijn Iphone. Bewegende beelden zijn toch heel anders dan foto's. Ik maak graag filmpjes omdat ik dan kan vastleggen hoe hij beweegt en welke geluidjes hij maakt. Vooral dat babygepruttel vind ik zo lief om te horen! Ik wil me dat voor altijd blijven herinneren. Op de één of andere manier ben ik bang dat ik me straks niet meer voor geest kan halen hoe Sam was als baby. Zodoende schiet aan de lopende band foto's van mijn kleine vent en film ik hem wekelijks.

In een column van Heleen van Royen las ik dat zij precies hetzelfde deed bij haar zoon. Haar zoon heet trouwens ook Sam, wat een toeval haha! Zij vertelde dat ze continu haar man opjutte om haar Sam op video vast te leggen. Vervolgens keek ze deze filmpjes terug met tranen in haar ogen terwijl haar zoon gewoon vrolijk naast haar zat te spelen. Niemand in haar omgeving snapte het. Nou Heleen, ik snap je volledig hoor! Ook ik kan tot tranen toe geroerd zijn bij het zien van een filpmje van mijn zoon van, pakweg, een week of drie daarvoor. 

Ik hoop dat jullie het leuk vinden om wat beeldmateriaal te zien van mijn kleine man. Op zich zijn deze filmpjes niet echt bijzonder voor een buitenstaander want heel veel actie zit er niet in. Maar goed, misschien weet kleine Sam toch een glimlach op jullie gezicht te toveren. Enjoy!

HOW TO: biefstuk bakken

Ik houd van lekker eten en daar hoort op z'n tijd een lekker stukje vlees bij. Bijvoorbeeld een biefstukje. Wanneer ik biefstuk eet, koop ik het liefst een mooi stuk vlees. Ik kies dan meestal voor een kogelbiefstukje of een biologisch exemplaar.
Toen ik net was bevallen, heb ik de eerste weken heel veel biefstuk gegeten. Naast dat ik heel blij was dat ik weer rood vlees mocht eten, was het ook heel goed om mijn HB weer een beetje op peil te krijgen. Sterker nog, bij mijn ontslag uit het ziekenhuis kreeg ik het advies om veel rood vlees te nuttigen. Zo gezegd, zo gedaan dus.
De laatste tijd bereid ik biefstuk meestal in de grillpan. Aangezien ik er best een poosje over heb gedaan om de goede bereiding te vinden voor een mooi rosé biefstukje, deel ik vandaag mijn tips & tricks.

Ingrediënten:

(kogel)biefstuk
ui
olijfolie
boter
peper
zout

Zorg ervoor dat die biefstukken op kamertemperatuur zijn als je ze gaat bereiden. Ik haal ze meestal een uurtje van tevoren uit de koelkast.
Zet een droge grillpan op een middelgrote pit met een hoog vuur. Leg de biefstukken ondertussen op een snijplank en bestrooi ze aan beide kanten met zwarte peper en zout. Wrijf ze daarna goed in met olijfolie.
Bak de biefstukken anderhalve minuut of twee minuten per kant, afhankelijk van de dikte, in de warme grillpan. Wanneer je de biefstukken in de pan legt, verplaats ze dan niet en draai ze om met een tang of een spatel. Prik er niet in met een vork! Hier wordt het vlees namelijk minder mals van.
Snijd terwijl je de biefstukken bakt de ui in ringen en leg alvast twee stukken aluminiumfolie op de snijplank klaar. Wanneer de biefstukken klaar zijn, vouw je ze in het aluminiumfolie en laat je ze daarin twee minuten rusten.
Schenk ondertussen een extra scheutje olie in de pan bij het bakvet van het vlees. Bak de uienringen daarin lekker knapperig, ze mogen best wel donker worden.
Serveer de biefstukken op een bord met daar bovenop de gebakken uien. Schep er flink wat bakvet overheen. Erg lekker met gebakken aardappelen en een frisse salade. Eet smakelijk!

Sam 7 maanden

 

 

 

Deze week ben ik wederom een weekje bij mijn ouders omdat mijn vriend op reis is voor zijn werk. Ik heb dus wat minder gelegenheid om te bloggen. Toch wil ik het feit dat Sam gisteren alweer 7 maanden was, niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Deze keer hebben we geen taart gegeten maar uiteraard stonden we wel even stil bij deze mijlpaal. Want was is het bijzonder om al 7 maanden mama te zijn van een klein mannetje.

Deze maand stond in het teken van ontwikkelingen. Sam is niet de snelste baby die er bestaat maar deze maand heeft hij duidelijk een ontwikkelingssprongetje gehad. Hij kan opeens allemaal dingen die hij voorheen echt niet deed. Hij kan bijvoorbeeld heel lang op zijn buik spelen, dingen van zijn ene hand naar zijn andere hand verplaatsen en uren klooien met zijn eigen voetjes. Verder blijft hij (meestal) zitten als je hem in zitstand ergens neerzet, schuift hij achteruit op zijn buik door de kamer en wil hij continu staan op schoot. Daarnaast heeft hij tanden gekregen en begint zijn haar eindelijk een beetje te groeien. Ook stappen we geleidelijk aan over op maatje 74 omdat hij gestaag doorgroeit.

Sam is geen grote, zware baby maar een redelijk gemiddeld kereltje. De ene dag eet hij prima, de andere dag geeft hij de voorkeur aan hoofdzakelijk borstvoeding. (Ja ja, dat doen we nog steeds!) Ik maak me er niet druk om, het zal vanzelf allemaal wel goed komen.

Het leven gaat inmiddels weer zijn gangetje. Met mij gaat het gelukkig weer wat beter en de verzorging van Sam behoort nu tot de dagelijkse routine. We zijn een gezin en op de één of andere manier is dat heel vanzelfsprekend. Het is precies goed zoals het is en we kijken erg uit naar wat de toekomst ons zal brengen.

Ik had deze maand een aantal leuke fimpjes gemaakt om bij deze post te plaatsen. Ik heb ze geüpload naar youtube maar helaas lukt het niet om ze te delen. Geen idee hoe dat kan. Het filmpje van mijn shoplog kreeg ik heel gemakkelijk gedeeld in een blogje maar bij de filmpjes van Sam lukt het niet. Mocht iemand mij kunnen helpen of de gouden tip hebben, dan hoor ik het heel graag zodat ik ze alsnog kan plaatsen in een blogje. Voor nu wat foto's van Sam van drie weken geleden met Sophie de Giraf die ik toevallig nog op mijn telefoon had staan.

Missing my bump!

Mijn zwangerschap was hel! Mijn bevalling was hel! Mijn kraamtijd was hel! En toch, mis ik het zwanger zijn... Gek hè, hoe vrouwen in elkaar zitten. Ondanks dat ik me enorm beroerd heb gevoeld toen ik zwanger was, wil ik het dolgraag nog een keer meemaken. Of liever gezegd, overdoen. En dan op een manier zoals het hoort.
Met weemoed denk ik terug aan mijn dikke buik. Achteraf besef ik pas hoe bijzonder en speciaal het was. Wat een voorrecht het is dat er een kindje groeit in je buik. Nu pas begrijp ik hoe letterlijk men bedoeld dat een kind een deel is van jezelf. Dat is het namelijk ook echt.
Mijn zwangerschap was zwaar en vooral heel spannend. Er dreigde veel mis te gaan en er is veel mis gegaan. Ik ben zo verschrikkelijk bang geweest om mijn kind te verliezen dat ik vergeten heb te genieten. Ik heb heel bewust alle dagen af geteld. Iedere morgen telde ik weer een dag op bij mijn zwangerschapsduur. Het kon me niet snel genoeg gaan. Ik wilde niets liever dan niet meer zwanger zijn. Al die maanden heb ik tussen hoop en vrees geleefd. Ik kon me nooit helemaal overgeven aan de gedachte dat ik een kind zou krijgen. Verder dan de geboorte kon ik niet kijken. Dat was een enorme berg waar ik tegenop keek. Dacht continu: laat dit in godsnaam goed eindigen!
Hoe begrijpelijk en terecht mijn angst ook was, achteraf vind ik het erg jammer dat het mijn zwangerschap zo heeft beheerst. Zwanger ben je relatief gezien maar erg kort ook al lijkt er op het moment zelf geen einde aan te komen. Ik wilde dat ik wat vaker de tijd had genomen om te genieten van het gespartel in mijn buik. Natuurlijk heb ik dat ook wel gedaan maar dan meer in de zin van; de baby doet het nog. Gewoon wat vaker had ervaren hoe machtig mooi is om een baby in je buik te hebben. Ik vind dat echt zo zonde achteraf bezien en kan echt wel janken als ik eraan denk.
Doordat ik ben bevallen door middel van een spoedkeizersnede, eindigde mijn zwangerschap nogal abrupt voor mijn gevoel. Opeens was mijn mooie bump weg. In plaats daarvan had ik een blauwe buik van de mislukte versiepogingen, een enorm litteken met pijnlijke hechtingen, inwendige hechtingen die nog meer pijn deden en heel veel vocht en bloed in mijn buikholte. Bovenal was mijn buik leeg! Om nog maar niet te spreken van hoe ik er verder aan toe was. Ik had een prachtig kleine baby maar wat miste ik het zwanger zijn. Opeens was het allemaal voorbij. Als ik de tijd toch eens terug zou kunnen draaien!
Ooit hoop ik nog een keer zwanger te mogen worden. Hopelijk verloopt het dan allemaal wat beter maar door deze eerdere ervaring, vrees ik dat angst de boventoon zal voeren. Hoe pijnlijk dat ook is om te beseffen.

1 jaar bloggen

Opeens realiseerde ik me dat mijn blog vandaag alweer een jaar bestaat. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik naar de site van blogger ging en mijn blog aanmaakte. De hele middag en avond heb ik zitten prutsen achter mijn laptop om alles in te stellen. Ik was direct verkocht!
Wat is er veel gebeurd in het afgelopen jaar. Ik was zo'n 14 weken zwanger toen ik mijn blog aanmaakte en inmiddels heb ik een zoontje van bijna 7 maanden. Ondanks dat ik hier al vele malen heb geroepen dat de tijd zo snel gaat, lijkt het een eeuwigheid geleden dat ik mijn eerste blogje hier typte.
Ik heb geschreven over de hoogtepunten en over de dieptepunten die ik heb ervaren dit jaar. Ik vind het bijzonder dat ik mijn zwangerschap grotendeels heb vastgelegd op mijn blog. Soms lees ik die posts over het eerste deel van mijn zwangerschap terug. Zo onbevangen en vol nieuwsgierigheid naar mijn baby! Als ik toen had geweten wat me nog allemaal te wachten stond, damn! Ik vind het mooi dat ik het proces van hoe ik een moeder werd heb gedeeld op mijn blog. Bij heel veel blogjes weet ik me nog te herinneren waar ik ze schreef en hoe ik me voelde. Ik zie mezelf zo voor me zitten met mijn dikke buik achter m'n laptop die inmiddels ter ziele is.
Ik heb periodes gehad dat ik het allemaal niet meer trok. Dat het te zwaar of te confronterend was om te bloggen. Gelukkig heb ik steeds mezelf herpakt en ben ik toch weer gaan posten. God, wat ben ik daar blij mee want na dit jaar kan ik zeggen dat bloggen inmiddels een deel van mijn leven is geworden. Vol goede moed ga ik dus op naar mijn volgende jubileum.

Plaattaart met tomaat, rode ui en courgette

Afgelopen weekend wilde mijn vriend pizza eten. Jammer genoeg hadden we die niet meer in de vriezer liggen dus dat feest ging niet door. Opeens herinnerde ik me een recept van 24 Kitchen voor plaattaart. Ik wist niet meer precies hoe dat recept bereid werd maar de hoofdlijnen had ik wel onthouden. Ik besloot dus mijn eigen versie te maken met ingrediënten die ik in huis had. Het was een goed alternatief voor een pizza dus hier volgt het receptje.

Ingrediënten voor 6 stuks:

6 plakjes bladerdeeg
3 tomaten
3 rode uien
1/3 courgette
6 plakjes salami
(pittige) geraspte kaas
ei
knoflook
zwarte peper

Verwarm de oven voor op 200 graden. Leg een vel bakpapier op de ovenplaat en verdeel de plakjes bladerdeeg daarover.
Snijd de rode uien in ringen en de tomaten en het stuk courgette in blokjes. Leg in het midden van ieder plakje bladerdeeg en flinke stapel uienringen en wat blokjes tomaat. Strooi er vervolgens wat geraspte kaas over. De kaas zorgt ervoor dat alles een beetje aan elkaar plakt dus wees er niet te zuinig mee.
Snijd de plakjes salami in kleine stukjes en verdeel deze over de plaattaartjes. Schik vervolgens wat stukjes courgette er bovenop. Strooi er flink wat knoflook en zwarte peper overheen en nog een beetje geraspte kaas. Er ligt nu een flinke berg boven op het bladerdeeg maar dat is niet erg. De groente slinkt namelijk enorm in de oven. Klop tot slot een eitje los met een vork en bestrijk de randen van het deeg ermee.
Bak de plaattaartjes een minuutje of 20 in de oven en klaar ben je. Direct serveren op een grote schaal en aanvallen. Eet smakelijk!

Mirror shots

Na anderhalve week in joggingbroeken en hoodies te hebben rond gelopen omdat ik ziek was, heb ik me vandaag weer fatsoenlijk aangekleed. Aangezien het al erg lang geleden is dat ik een outfit gedeeld heb op mijn blog, heb ik vanmorgen maar direct wat foto's gemaakt. Ik heb het gevoel dat ik weer een beetje mijn mojo heb terug gevonden op modegebied. Sinds de geboorte van Sam was ik het spoor een beetje bijster. Niets paste me me meer, ik deed niets anders dan borstvoeding geven en was de hele dag met mijn baby bezig. Kortom ik had helemaal geen tijd en zin om me met mijn kleding bezig te houden. Nu mijn leven in wat rustiger vaarwater is, trek ik niet meer het eerste het beste aan dat ik toevallig tegenkom.
Vandaag draag ik een zwarte skinny van de H&M, een zwart topje van Mama Licious en een bruine trui. Die trui kocht ik in december om te dragen met Kerst. Hij komt bij een klein boetiekje vandaan bij ons in het dorp dus ik heb geen idee van welk merk hij is. Verder draag ik mijn Uggs met een soort indianenprint. Die dingen draag ik al drie winters achter elkaar dus ze zijn niet zo mooi meer helaas. Toch blijven het mijn lievelingsschoenen en ben ik er niet uit te slaan.

I am still alive!

De griepgolf heeft mij helaas niet overgeslagen. Zo langzamerhand gaat het wel iets beter maar ik voel me nog bij lang en na niet goed. De koorts en de keelpijn zijn inmiddels verdwenen maar al het snot, het gerochel en de hoofd- en oorpijn nog niet helaas. Mijn nachtkastje ziet er ondertussen uit als een apotheek. Ik vrees dat er niets anders op zit dan uitzieken.
Wat ook niet echt bijdraagt aan de feestvreugde hier in huis, is het feit dat tand nummertje drie en nummertje vier op punt van doorbreken staan bij Sam. Het arme kereltje is compleet van de leg. Erg zielig! Gisterenavond spuugde hij van pure ellende zijn avondeten en toetje uit. Ik schrok me kapot en vond het best wel eng om te zien. Het kwam zelfs door zijn neusje naar buiten. Hij snapte er helemaal niets van en was er enorm overstuur van. Het duurde zeker een uur voordat hij weer gekalmeerd was en de ravage was opgeruimd.
Ik vind mezelf alleen ook best zielig omdat Sam nogal veel huilt. Heel hard in mijn zere oren. Gelukkig kwamen mijn schoonouders vorige week langs om hem een beetje te entertainen. Wanneer je zelf niet lekker bent, kun je echt een stuk minder hebben, ben ik achter. Voel me nogal machteloos daardoor want Sam wil nu juist vooral bij zijn moeder zijn.
De vorige keer dat er tandjes in aantocht waren bij Sam was hij ook niet zo gezellig maar was het ergste leed geleden toen ze eenmaal door waren. Hopelijk is dat nu weer het geval alhoewel hij er nu wel meer last van lijkt te hebben. Deze keer gaat het om zijn twee voortanden. Je ziet ze aan de voorkant duidelijk zitten. Bij de linkertand voel ik al een puntje dus er lijkt schot in te zitten.
Vandaag doen we maar rustig aan. Ik geef hem vooral veel borstvoeding en af en toe een paar hapjes vast voedsel. Hij lijkt niet veel honger te hebben maar dat lijkt me na gisteren niet meer dan logisch. We zijn allebei een beetje uit ons doen. Aan het einde van de middag komt mijn vriend uit zijn werk en kan ik lekker even relaxen. Morgen komen mijn schoonouders om te helpen opruimen en schoonmaken want dat is er ook een beetje bij ingeschoten deze week. Hoop dat alles snel weer normaal is!

Dag 20 - Je werk

Eigenlijk was ik van plan om vandaag een filmpje op te nemen waarin ik vragen zou beantwoorden die jullie me hebben gesteld bij de Ask me anything - post. Helaas ben ik geveld door de griep dus dat filmpje houden jullie van me tegoed. Ik lig nu namelijk in mijn bed met hoofdpijn, keelpijn en oorpijn. Zodra ik weer een beetje houd op beeld dan gaat dat helemaal goed komen!
Vandaag ga ik verder met de 30 dagen challenge. Het is tijd om het te gaan hebben over mijn werk. Mijn werkende leventje ligt inmiddels alweer een jaar achter me. Om precies te zijn was 14 maart 2012 mijn laatste werkdag. Toen viel ik met mijn zwangere buik flauw in het kantoor van mijn afdelingsdirecteur en was het einde oefening. Ik kwam in de ziektewet terecht en door al het gedoe rondom mijn bevalling, ben ik nog steeds niet in staat mijn werk weer op te pakken. Zo'n kind krijg je niet cadeau!
Ik ben, of liever gezegd was, docent op een middelbare school. Ik heb de lerarenopleiding Nederlands gedaan. Dit betekent dat het aan mij de eer is om de werkwoordspelling erin te rammen bij leerlingen en ze om hun oren te slaan met Harry Mulisch en Gerard Reve. Daarnaast was ik mentor van een eerste klas, rugzakmentor (begeleider van leerlingen die geld voor extra hulp hebben toegewezen gekregen van de overheid) en organisator van excursies.
Ik heb vier jaar lang op een categoriaal gymnasium in Rotterdam gewerkt en het laatste jaar werkte ik op een scholengemeenschap hier in de buurt. Ik had het erg naar mijn zin op die school in Rotterdam maar de reistijd vanuit Leusden was niet te overzien. Met pijn in mijn hart ben ik toen op zoek gegaan naar een andere baan. Gelukkig kwam ik terecht op wederom een fijne werkplek maar heel soms mis ik wel mijn baan in Rotterdam.
Op dit moment twijfel ik of ik weer terug het onderwijs in wil als ik eenmaal hersteld ben. Het is niet dat ik het niet leuk vind om als docent te werken, integendeel zelfs, maar het is een pittig beroep. Mijn herstel zal nog een tijd gaan duren en de dokteren vertellen me dat ik rekening moet houden met restschade ten gevolge van HELLP en eclampsie. Misschien word ik dus nooit meer helemaal beter. In dat geval zou een baan in het onderwijs wel extra zwaar worden. Voorlopig wil ik hier nog niet aan denken maar ik houd het wel in mijn achterhoofd.
Ik heb geen foto's waarop ik voor de klas sta. Ik heb dus een paar foto's bij dit blogje geplaatst van een excursie naar Rome met de vijfde klas en een personeelsuitje naar Hoek van Holland. Zo, nu hebben jullie een idee van hoe mijn leventje eruit zag voor ik zwanger werd van Sam. Ik duik nu snel weer onder de wol. Zodra ik me weer wat fitter voel, ga ik snel jullie blogs bijlezen. Tot snel!

Dag 19 - De inhoud van je tas

Om heel eerlijk te zijn, gebruik ik zelden een tas. Het liefst neem ik zo min mogelijk mee. Ik houd van travelling light. Ongetwijfeld zal mijn voorliefde voor backpacken daar iets mee te maken hebben.
In het dagelijks leven neem ik alleen een tas mee als ik er niet onderuit kan. Indien mogelijk prop ik de dingen die ik mee wil nemen gewoon in mijn jas- en broekzakken. Niet erg charmant, I know!
Nu ik Sam heb, ontkom ik er regelmatig niet aan om een luiertas mee te slepen met allerlei babyshizzle. Waar ik een nog grotere hekel aan heb dan aan slepen met een handtas, is slepen met meerdere tassen. Dat is voor mij het ideale recept om dingen kwijt te raken. Wanneer ik die luiertas bij me heb, een simpele zwarte van de Hema overigens, dan doe ik mijn eigen spullen daar ook gewoon bij.
Op de bovenstaande foto zie je wat ik dagelijks meezeul. Niet bijster veel, het zijn vooral de zaken waar ik niet onderuit kan. Als eerste zien jullie mijn telefoon, een witte IPhone 4 met een hoesje dat broodnodig aan vervanging toe is. Verder mijn sleutelbos met daaraan een sleutelhanger uit Costa Rica. Tot slot zien jullie mijn pasjeshouder. Ik heb geen portemonnee omdat ik die niet makkelijk in mijn zak kan stoppen. Dit ding is erg compact en er kan toch veel in. Losgeld heb ik eigenlijk nooit bij me, dat drop ik gelijk in onze huishoudportemonnee. Wel heb ik altijd wat papiergeld bij me in die pasjeshouder. Dat past prima als je het goed opvouwt.

Bestelling Musjes.com

We hebben een paar drukke dagen hier achter de rug, maar ik heb wel tijd gevonden om een kleine order te plaatsen bij Musjes.com. Ja ja, het gaat lekker hier op shopgebied! Terecht overigens, want die kleine man van mij groeit overal uit. Het ene na het andere kledingstuk in maatje 68 wordt te klein. Ik heb inmiddels al vier plastic opbergboxen vol met babykleding verzameld in een half jaar tijd. Echt te erg voor woorden. Helaas is inmiddels het tijdperk aangebroken dat we geen gekregen kleertjes van de kraamvisite meer op voorraad hebben. Enerzijds jammer omdat we alles zelf moeten aanschaffen maar anderzijds is het ook leuk om dingen in je eigen smaak uit te kiezen. 

Al een poosje was ik verliefd op de leuke pakjes van het zoontje van Sharmayne van My Daily Things. Onlangs kwam ik erachter dat ze die dingen kocht bij Musjes.com. Tja, die webwinkel bleek slechts een paar muisklikken buiten mijn bereik te liggen. Wat een geweldig aanbod is er op die site te vinden. Musjes.com is vooral een aanrader als je van boxpakjes houdt. Toevallig ben ik een liefhebber daarvan. Het zit zo lekker voor die kleintjes en het staat zo baby-baby. Sam draagt dit soort pakjes ook vaak als pyjama trouwens. Het lijkt me fijn voor een baby dat hij niet altijd iets aanhoeft wat om zijn buikje knelt. Een ander voordeel ervan vind ik dat het probleem van oprkuipende shirtjes in één klap is opgelost. Ik weet dat er veel mensen zijn die dit soort kleding niets vinden voor hun kind maar goed, die leuke pakjes op Musjes.com zijn echt niet te weerstaan hoor. 

Ik mocht van mezelf twee dingen bestellen omdat het anders een dure grap zou worden. Na wat rondsurfen werd ik al snel verliefd op een blauw pakje met haaitjes van Maxomorra en een pakje met panda's van Floppy Buddha. Toen ik bij de voorradige maten ging kijken, kwam ik erachter dat ik maatje 74/80 voor Sam moest bestellen. Man, dat is nog eens andere koek dan maat 50! Natuurlijk zullen deze pakjes nog wat ruim zitten maar een maat kleiner was echt geen optie. Ik kan niet wachten om Sam in zijn nieuwe outfits te hijsen dus ik hoop dat mijn bestelling snel binnen is.  

Babyreceptjes

Zo goed als Sam groente eet, zo slecht eet hij fruit. Althans, at hij fruit... Na wekenlang van alles geprobeerd te hebben, bedacht ik dat het misschien een goed idee zou zijn om zijn fruit te mengen met groente. Dat ik daar niet eerder op was gekomen, dat had ons een hoop leed bespaard. Toen ik dit principe begon toe te passen, ging er al snel behoorlijk wat fruit dat kleine buikje in. Verhoudingsgewijs deed ik steeds meer fruit dan groente in zijn hapjes en opeens was daar de dag dat meneertje enkel fruit at. Ik was in shock, dat begrijpen jullie natuurlijk wel. Maar ook blij! Mijn missie was geslaagd haha!

Aangezien ik de beroerdste niet ben, deel ik vandaag een aantal van mijn succesnummers in een blogje. Dit zijn de absolute pareltjes onder de babyvoeding, I am not kidding! Ik heb steeds een flinke hoeveelheid gemaakt zodat ik geen ingrediënten hoefde weg te gooien. Vervolgens verdeelde ik alles in kleine porties, de Hema heeft daar hele handige bakjes voor, en mikte ik het de vriezer in. Wanneer na het ontdooien bleek dat een hapje wel erg vloeibaar was, dan deed ik er een beetje rijstebloem bij. Bleek het hapje niet romig genoeg, dan loste ik dat op door er een beetje moedermelk doorheen te roeren. Oh ja, Sam prefereert al zijn hapjes lauw, dus ook fruit gaat hier even de magnetron in. Dat je het even weet, scheelt weer een paar kotspartijen ;-)

Ziet dit er niet overheerlijk uit? Met dit hapje ben ik begonnen. Het is winterpeen gecombineerd met appel. Je kunt daar een portie of 3 à 4 uit halen. Je gaat als volgt te werk; schil de winterpeen met een dunschiller en snijd er kleine stukjes van. Zet een pan water op het vuur en kook de peen. Ondertussen schil je de appel  en hak je deze in stukjes. Ik heb een frisse groene appel genomen omdat mijn baby klaarblijkelijk niet van zoet houdt maar dat is een kwestie van uitproberen. Na een minuut of 5, doe je de stukjes appel in de pan bij de wortel. Laat dit nog 5 minuten doorkoken en giet dan het water af. Doe de stukjes appel en winterpeen in een kom en haal de staafmixer erdoor. Ik heb er ook nog wat moedermelk doorheen gedaan om het een beetje smeuïg te maken. Je zou eventueel ook wat kookvocht kunnen gebruiken.

Dit Shrek-groene prutje is avocado met Galia meloen. Inmiddels durf ik te beweren dat dit Sam zijn favoriet is. Ik heb hier een kwart meloen voor gebruikt en twee rijpe avocado's. Als eerste heb ik de avocado's ontpit en leeg gelepeld en daarna de meloen in kleine stukjes gesneden. Ook voor dit babygerechtje is de staafmixer je vriend. Serieus, dit ruikt zo lekker! Het is eigenlijk een soort guacamole voor baby's. Steeds als ik Sam dit geef, eet ik zelf mee.

Alvast één tip, zet de kachel iets hoger en kwak je baby in z'n pamper in de wipper of kinderstoel. Afdekzeil is geen overbodige luxe want het wordt een bende! Het gaat hier om een combinatie van een halve Galia meloen met bosvruchten. Die bosvruchten koop je in een doosje uit de diepvries bij de Appie of de C1000. Het is een kwestie van de meloen in stukjes snijden en deze pureren met de ontdooide bosvruchten. Dat van die ontdooide bosvruchten, zeg ik niet voor niets. Ik ben door schade en schande wijs geworden. Een douche na afloop is wel noodzakelijk. Alleen geven dus als je daar tijd voor hebt.

Dit toppertje is het makkelijkste babygerechtje ever! Men neme twee mango's, snijd deze in kleine stukjes en jankt de staafmixer door het geheel. Goed voor drie porties. Succes gegarandeerd! 

Niet in woorden te vatten

woordeloze woensdag

Filmpje: shoplog Kruitvat

Al langer speelde ik met het idee om een filmpje op te nemen voor mijn blog. Dat is namelijk één van mijn doelen van het Day Zero Project. (Daarover binnenkort meer trouwens!) Ik stelde het maar uit omdat ik geen idee had wat een leuk filmpje zou zijn om mee te beginnen. Heel spontaan besloot ik vanmorgen toen ik terugkwam van de Kruitvat een kleine shoplog op te nemen. Ik had een paar dingetjes gekocht dus ik kon het gewoon in één keer opnemen. Niets moeilijks aan. Ik hoefde niets te bewerken dus zelfs een noob als ik, moest dat kunnen.
In huis zocht ik naar een geschikte plek om een filmpje op te nemen. Uiteindelijk ben ik in Sam zijn slaapkamer gaan zitten, vandaar die giraf achter me. Ik heb gefilmd met mijn telefoon, dus de kwaliteit is niet zo goed. We hebben wel een spiegelreflex waarmee je kunt filmen maar ik heb geen idee hoe dat werkt met dat ding. Als het filmen me bevalt dan ga ik dat maar eens uitvogelen. Vanaf mijn telefoon kan ik rechtstreeks naar youtube uploaden dus ik heb vandaag even voor de makkelijke weg gekozen. 

Ik moest wel een drempel over om mezelf in bewegende beelden het internet op te slingeren. Tijdens mijn studie werden we regelmatig gefilmd en kregen we daar feed-back op. Ik vond het altijd vreselijk om mezelf terug te zien en te horen. Dat vond ik na het maken van dit korte filmpje ook wel een beetje. Ik vind dat ik zo gek klink haha! Na een paar keer terugkijken, begin ik wel te wennen aan mijn persoontje op film. Dus peoples, hier is Jess in beeld en geluid!

Uit de oude doos

Dit weekend waren we even bij mijn ouders en vroeg ik mijn moeder of ze mijn babyalbum wilde opzoeken. Ik wilde nu namelijk wel eens weten of Sam iets van mij weg heeft als baby. Ik hoor namelijk de hele tijd dat hij zo op z'n vader lijkt. (En dat vindt deze mama niet altijd even leuk...)
En wat bleek, mijn zoon blijkt ook wel degelijk trekjes van mij te hebben. Sterker nog, op sommige foto's lijkt hij meer op mij dan op mijn vriend. Hihi, 1-0 voor mijn genen dus! Sam heeft net zo'n bolle kop als ik vroeger en verder hebben we dezelfde kin, neus en haarlijn. De ogen en huidskleur heeft zoonlief duidelijk van zijn vader, net als diens bouw.
Omdat ik dit bewijs natuurlijk met heel de wereld wil delen, heb ik foto's gemaakt van de foto's in mijn babyboek. Sommige originelen waren onscherp dus die kreeg ik echt niet duidelijker dan dit vastgelegd. Verder hebben deze foto's al 26 jaar in de kast gelegen, dat deed er ook niet veel goeds aan. De kwaliteit is daarom niet van alle afbeeldingen even goed maar het gaat om het idee. Kijk mee naar Jess als kleine baby!

Moederliefde

Toen ik zwanger was, was het krijgen van een kind een abstract begrip. Ik wist heus wel dat er in september een baby uit mijn buik zou komen en keek daar ook naar uit natuurlijk. Ik was ervan overtuigd dat ik heel veel van mijn zoon zou gaan houden en ik verlangde ernaar om hem in mijn armen te houden. Iedere dag koesterde ik de bewegingen in mijn buik al wetende dat mijn baby het daarbinnen naar zijn zin had. Met liefde probeerde ik zijn armpjes en voetjes te vangen als die weer eens in mijn buikwand porde. Ieder teken van leven in mijn buik vond ik geweldig, hoe beroerd ik me ook voelde tijdens de laatste maanden van mijn zwangerschap. Omdat het niet goed ging, kreeg ik heel veel echo's en telkens wanneer ik mijn spartelende kind op het scherm zag, viel er een last van me af. Het ging nog goed met mijn zoon en hij mocht nog even in mijn buik blijven.
Hoe overweldigend moederliefde is, daar was ik totaal niet op voorbereid. Ik had er het nodigde over gehoord en gelezen maar ik kon me er geen voorstelling van maken. Zou ik net zoveel van mijn kind houden als van mijn vriend, of als van mijn eigen moeder. Ik wist het niet, had geen idee.
En toen werd Sam geboren. Liefde op het eerste gezicht! Direct wist ik dat dit mijn kind was en dat ik alles voor hem zou doen. Hij hoorde bij mij, wij twee waren één. En dat zijn we nog steeds. Onlosmakelijk met elkaar verbonden, voor altijd. Alles heb ik voor hem over. Zonder enige twijfel zou ik zelfs mijn eigen leven geven, mocht ik daar het zijne mee redden.
Niemand heeft me voor kunnen bereiden op de liefde die me zou overspoelen toen Sam voor het eerst in mijn armen lag. Vanaf het eerste moment was ik verliefd op dat ventje. Ik was zo blij dat hij er was en dat het goed met hem ging. Ondanks dat het met mij op dat moment helemaal niet goed ging, was ik alleen maar bezig met Sam. Hij moest eten, hij huilde en hij had z'n moeder nodig. Alles moest daarvoor wijken. Het kon me geen klap schelen dat ik zelf nog steeds in kritieke toestand verkeerde.
Met de geboorte van mijn zoon is er een zenuw blootgelegd. Ik zal nooit meer dezelfde persoon zijn als daarvoor. Door Sam ben ik milder, zachter en liefdevoller geworden. Hij wakkert gevoelens bij me aan die ik niet eerder heb ervaren. Met iedere vezel in mijn lijf houd ik van mijn kind. Het is zoiets magisch. Het cliché van de leeuwin die over haar jong waakt is voor de volle 100 procent op mij van toepassing. Kom niet aan mijn kind want je zult het berouwen.
Op het moment dat ik dit blogje type, ligt Sam naast mij te slapen in zijn ledikantje. Als ik naar hem kijk, spat ik bijna uit elkaar van de liefde die ik voor hem voel. Een liefde die zoveel dieper gaat, dan die tussen man en vrouw. De liefde tussen moeder en kind is onbeschrijfelijk. Onbeschrijfelijk mooi! Wat een voorrecht is het om mama te mogen zijn.

Revlon # 028 Minted

Mijn fascinatie voor nagellak is nog niet overgewaaid. Ik ben op dit moment volop aan het experimenteren en proberen. Inmiddels ben ik erachter gekomen dat het knap lastig is om bepaalde nagellakken een beetje fatsoenlijk op je tengels te krijgen. Een lakje dat tot die categorie behoort is de kleur Minted van Revlon.
Het is een prachtige nagellak maar de substantie is nogal dun. Hierdoor druipt de lak een beetje over je nagel heen. Daarnaast is het moeilijk om de nagellak netjes aan te brengen doordat het kwastje zo groot is. Ik heb vrij kleine nagels en het is moeilijk om geen stukjes huid te raken.
De eerste keer dat ik mijn nagels ging lakken met deze kleur werd het heel lelijk. Ik heb de hele handel weer verwijderd met remover en ben opnieuw begonnen. Het resultaat zien jullie op de foto. Niet perfect maar voor mijn doen best wel netjes.
Ik ben echt verliefd op dit kleurtje. Een paar jaar geleden kocht ik een soortgelijke lak van Herôme en die heeft vervolgens iedere zomer op mijn teennagels gezeten. Ook op mijn handen vind ik deze kleur erg mooi. Als ik het aanbrengen van deze nagellak een beetje onder de knie krijg, dan is deze kleur niet van mijn vingers af te rammen aankomend voorjaar.

Volgende week beantwoord ik de vragen die me gesteld zijn naar aanleiding van mijn Ask me anything-blogje. Mocht je me nog vragen willen stellen, laat ze dan hier achter.