woensdag 24 oktober 2012

Tweede bezoek CB + korte update



Afgelopen weekend was Sam alweer 8 weekjes oud. Vorige maand schreef ik een blogje over hoe snel de eerste maand voorbij is gevlogen niet wetende dat de tweede maand nog veel sneller zou gaan voor mijn gevoel. Want wat gaat het hard, damn! Mijn lieve kleine kerel lijkt wel per dag te groeien.
Aangezien meneer de twee maanden voorbij is, moesten we ons gisteren weer melden op het consultatiebureau. Bij het meten en wegen bleek hij een flinke inhaalslag te hebben gemaakt. Van een kleine, te vroeg geboren baby is hij uitgegroeid tot een babyboy die keurig op de middellijn loopt. Hij is nu 58 centimeter en weegt 4925 gram. Ben nu een supertrotse mama dat begrijpen jullie natuurlijk wel ;-) (En stiekem ook erg blij dat Sam het zo goed doet op mijn borstvoeding!)
Ook was het tijd voor de eerste inentingen. Sam hield zich goed. Hij huilde even hard bij de prikken maar zodra hij bij me zat, vond hij het wel weer ok. Wel vet zielig zeg, van die prikken in zo'n klein hummeltje. Oh God, en dat trillende onderlipje en die blik van: wat flik je me nou? Gelukkig heb ik het droog weten te houden, ben ik toch minder labiel dan dat het lijkt.
Zoals jullie gemerkt hebben, zijn er de afgelopen week geen blogjes online gekomen. Ik moest wat dingen voor mezelf op een rijtje krijgen. In mijn vorige post heb ik al geprobeerd uit te leggen hoe ik me voel op het moment. Ik kan niet precies in woorden vatten wat ik precies ervaar maar zowel geestelijk als lichamelijk voel ik me niet mezelf. Afgelopen week heb ik besloten dat ik met de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis ga praten. Dit is me al aangeraden direct na de bevalling en bij diverse nacontroles. Toen wilde ik er niet aan, eigenlijk nog steeds niet..., maar wie niet waagt wie niet wint. Normaal sta ik nooit open voor dit soort dingen omdat ik altijd alles zelf wil oplossen. Toch wil ik me openstellen voor zo'n gesprek omdat ik denk dat ik dit misschien niet zelf kan oplossen. Daarnaast wil ik ook niet blijven aantobben maar gewoon zoveel mogelijk genieten van Sam. Volgende week ga ik bellen voor een afspraak. Pfff, wat een stap zeg...wish me luck!

maandag 15 oktober 2012

Nacontroles en ander leed




Pfff, de afgelopen week was heftig. Er is zoveel gebeurd dat het er even niet van gekomen is om te bloggen. Binnenkort ga ik dus weer een beetje bij lezen op jullie blogs want ik zie heel veel interessante zaken voorbij komen op bloglovin. Voor nu even dit blogje om mijn afwezigheid toe te lichten.
Ik had vorige twee controles bij zowel de gynaecoloog als de verloskundige. Ik moet zeggen dat ik die twee afspraken als erg confronterend heb ervaren. Vooraf had ik niet gedacht dat dat het geval zou zijn en ik ging redelijk open deze gesprekken in maar het heeft heel wat bij me losgemaakt. Ik heb veel dingen gehoord die ik liever niet wilde horen over zaken rondom de geboorte van Sam en ook een aantal onderzoeksuitslagen gekregen die niet om over naar huis te schrijven zijn. Ik vind het best wel lastig om daarmee om te gaan omdat ik nu voor het eerst in mijn leven te maken heb met een lichaam dat echt niet wil meewerken. Altijd ben ik in goede conditie geweest en emotioneel stabiel maar hoe anders is dat sinds Sam is geboren. Hoewel ik heel dankbaar ben dat ik uiteindelijk een gezonde zoon heb gekregen, gaat het met mij nog niet zo lekker.
Vorige week heb ik officieel de diagnose HELLP en eclampsie gehad. Het is een ingewikkeld verhaal om uit te leggen maar het komt erop neer dat dit een hele ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging is. Ik ben bijna dood geweest en Sam ook. De herstelperiode duurt minimaal 9 maanden tot een jaar, dat is langer dan een zwangerschap! Ik vind het heel moeilijk om die tijd te overzien omdat het gewoon zo lang is. Toen ik zwanger was heb ik al heel veel bedrust moeten houden en nu kan ik ik eigenlijk nog steeds niet heel veel. Mijn bloeddruk is ook nog steeds vrij hoog en daardoor kan ik de medicatie niet volledig afbouwen. Ik had gehoopt dat dit wel zou kunnen nu maar de artsen vinden het onverantwoord om te doen. Verder heb ik nog heel erg last van mijn geheugen en dergelijke. Ik voel me heel traag in mijn hoofd. Ik kan gesprekken niet goed volgen, moet zoeken naar woorden en door drukte krijg ik heel erg hoofdpijn. Dit is restschade van die torenhoge bloeddruk die ik tijdens mijn bevalling had, hierdoor is mijn zenuwstelsel overbelast geraakt. Hopelijk herstelt zich dit weer volledig. Ik hoop het want ander wordt het een beetje moeilijk om mijn beroep uit te oefenen in de toekomst. Al mijn organen hebben verder een optater gehad en hebben tijd en rust nodig om er weer bovenop te komen. Tel daarbij op een keizersnede, heel veel bloedverlies en de normale ongemakken van het krijgen van een kind. Ik voel me niet fijn en vooral totaal niet mezelf.
Het geestelijke aspect vin ik zwaarder dan het lichamelijke aspect. Dat lichaam heeft gewoon tijd en rust nodig en dan komt het met wat geluk wel weer redelijk in orde. Mentaal zit ik in de knoop. Ik wilde altijd drie kinderen maar door deze ervaring en alle restricties bij het krijgen van een eventuele tweede, twijfel ik hierover. Natuurlijk is het nog vroeg maar ik vraag me echt af of ik niet gewoon heel gelukkig moet zijn met alleen Sam. Ik ben doodsbang om nog een keer zwanger te worden, ooit... Wat is wijsheid? Wil ik dit nog wel een keer gaan doen? Het zal een zware zwangerschap worden waarschijnlijk. Dit hoeft geen tweede keer te gebeuren maar omdat er in mijn geval een erfelijke factor meespeelt, is de kans wel aanzienlijk. Ik zal  direct onder controle in het ziekenhuis komen te staan, sowieso een keizersnede krijgen bij een (waarschijnlijk) te korte zwangerschapsduur en bedrust moeten houden. En wat als het dan toch mis gaat? Wat heeft Sam aan een broertje of zusje terwijl hij geen moeder meer zal hebben?
Soms vraag ik me af waarom een tweede zwangerschap me zo bezighoudt. Ik heb toch net pas Sam gekregen? Voorlopig mag ik niet eens zwanger worden vanwege de vele risico's. Trouwens ik mag pas zwanger worden als de gynaecoloog daar toestemming voor geeft. Toch wil ik diep in mijn hart nog wel een tweede. Het is niet dat ik jaloers ben op zwangere vrouwen, totaal niet, maar ik zou het graag nog een keer mee willen maken. Dan wel op een fijne manier alleen dat zal toch niet gaan gebeuren. Het is moeilijk om te beseffen dat ik nooit een kind zelf op de wereld zal zetten. Ik heb Sam, I know... maar ik weet niet wat weeën zijn. Ik weet niet hoe het is om je kind naar buiten te persen en op je buik te krijgen. Hoe het om het helemaal af te maken. Ik wil nog een keer met een hoogzwangere buik door de Prénatal hobbelen en ik weet nu al dat dat nooit gaat gebeuren. Dat doet best pijn.

maandag 8 oktober 2012

Spaghetti Carbonara



Ik ben dol op pasta, werkelijk waar! Tijdens mijn zwangerschap had ik er opeens maanden geen trek meer in maar dat ben ik de laatste weken flink aan het inhalen. Vorige week maakte ik voor het eerst sinds maanden weer eens spaghetti carbonara. Mijn vriend vindt dit altijd erg lekker en toen ik zwanger was, vroeg hij vaak of ik dit wilde maken. Dat deed ik niet want naast dat ik geen trek in pasta had, zitten er ook rauwe eieren verwerkt in dit gerecht. Gelukkig heb ik inmiddels mijn eetlust weer terug en zijn rauwe eieren ook geen probleem meer. Hieronder vind je het recept van mijn variant van deze pasta.

Ingrediënten voor 2 personen:

250 gram spaghetti
200 gram spekreepjes
200 gram crème fraiche
2 eieren
60 gram Parmezaanse kaas
1/2 ui
olijfolie
zout
zwarte peper
knoflook
salie

Breng een pan water met een snufje zout aan de kook. Kook de spaghetti in ongeveer 11 minuten beetgaar.
Klop in een kom de eieren los. Meng de losgeklopte eieren met de crème fraiche en Parmezaanse kaas. Breng het mengsel op smaak met wat zout en zwarte peper.
Snipper de halve ui en verhit wat olijfolie in een koekenpan. Bak de ui tot hij glazig is en voeg daar vervolgens de spekreepjes met wat knoflook aan toe. Bak de ui en spekreepjes onder voortdurend omscheppen ongeveer 4 minuutjes.
Giet de pasta af in een vergiet. Doe de pasta gelijk terug in de pan zodat het niet teveel afkoelt. Voeg het mengsel van spek en ui eraan toe en roer het even door elkaar. Schenk nu het mengsel van ei, crème fraiche en kaas erbij en hussel alles met twee vorken goed door elkaar.
Serveer de spaghetti in pastaborden gegarneerd met wat salie. Ik zet altijd een lekker frisse salade op tafel erbij. Eet smakelijk!

zondag 7 oktober 2012

Mirror shots



Ik ben zo blij vandaag! Ik heb namelijk gewoon mijn oude spijkerbroek aan. (Ik ga het voor het gemak maar niet hebben over het feit dat het een baggy spijkerbroek is die nu iets minder baggy zit...)
Deze morgen begon iets minder blij. Mijn vriend is in ons huishouden verantwoordelijk voor de was. Dat doet hij hartstikke goed maar niet altijd even georganiseerd. Tja, het is en blijft een man! Op het moment heb ik slechts twee broeken en een legging die ik pas en vanmorgen bleken al deze items in de was te zitten. Arghhh! Normaal geen probleem natuurlijk maar we moeten vanmiddag naar mijn ouders waar ook andere mensen op visite zijn. Ik ben niet heel moeilijk maar daar wilde ik niet heen in mijn joggingbroek.
Enigszins gefrustreerd ging ik in mijn kast op zoek naar iets wat ik zou kunnen aantrekken. Drie weken geleden had ik deze jeans ook al eens geprobeerd aan te doen en toen ging hij verre van dicht. En vandaag, tot mijn verbazing, wel! Helemaal blij viel ik dan ook mijn vriend huilend in de armen. Ooit was er trouwens een tijd dat ik zelden huilde en heel stoer was ;-)
Ik combineerde deze broek van G-star met mijn nieuwe blazer met bloemen. Verder draag ik een witte longsleeve van de H&M en witte gympjes van Jack Parcell voor Converse.

donderdag 4 oktober 2012

De babykamer








Vanmorgen schoot me opeens iets te binnen: had ik een paar maanden terug niet beloofd om foto's van de babykamer te posten als deze klaar zou zijn? Inderdaad ja, dat had ik beloofd. Sterker nog, afgelopen zomer heeft mijn vriend deze foto's al speciaal voor dat doeleinde gemaakt met zijn spiegelreflex. (Ok, ook een beetje voor het fotoalbum van Sam natuurlijk!) 
Onder het motto beter laat dan nooit, dus wat kiekjes van de babykamer van Sam. Afgelopen zomer was het nog een beetje leeg en vooral erg netjes. Inmiddels is daar wel verandering in gekomen, kan ik jullie vertellen. Zoals jullie kunnen zien is het een vrij fleurige kamer geworden met een soort van dierenthema. Dat was oorspronkelijk niet de bedoeling maar het is een beetje zo gegroeid toen ik verliefd werd op de dierenkoppen voor aan de muur van Bibib en door de giraf die mijn broertje voor aan de muur heeft gemaakt.
We hebben ervoor gekozen om het een beetje low-budget te houden vandaar dat we veel spullen bij Ikea hebben gekocht. Een aantal dingen zoals bijvoorbeeld de vakkenkast hadden we al en daar wilden we het wel een beetje bij laten matchen. We vonden het daarom een beetje zonde om een dure babykamer te kopen terwijl er dan in dezelfde kamer nog meubelstukken stonden met een heel andere stijl. Verder hadden we ook nog het probleem met de kledingkast. Dit is namelijk de grootste kamer van het huis en oorspronkelijk stond op deze kamer een hele grote (gammele) kledingkast waar we heel veel in hadden opgeborgen. Als we een echte babykamerkast zouden kopen, zouden we opeens heel veel bergruimte missen. Daarom hebben we besloten om wel een nieuwe kast te kopen maar dan een gewone grote-mensen-kast. Het is, erg origineel, een Pax-kast van Ikea geworden. 
Wij zijn in ieder geval erg blij met deze kamer en Sam hopelijk ook. Op dit moment slaapt hij nog in een wiegje naast ons bed maar ik denk (en hoop) dat Sam hier binnenkort lekker zal gaan slapen. Tot die tijd verschonen we hem hier en gaat hij in deze kamer in bad. 

woensdag 3 oktober 2012

Dag 10 - Je eerste herinnering

Mijn allereerste herinnering dateert uit 1987. (Pfff, ik word oud haha...) Ik was toen anderhalf jaar en was toen op vakantie in Portugal. Het was mijn eerste echte vliegvakantie. Mijn ouders waren daarvoor ook al met me op reis geweest maar ze hadden me nog niet eerder meegenomen in een vliegtuig.
Mijn herinneringen aan die vakantie zijn heel vaag. Het zijn maar een paar momenten die ik me voor de geest kan halen. Mijn moeder heeft jarenlang beweert dat die herinneringen niet echt waren maar dat het gewoon beelden waren die ik later eens terug had gezien in het fotoalbum van die reis. Toen ik een jaar of twintig was, was ik het zat want ik wist wel beter. Ik gebood mijn moeder toen om dat fotoalbum tevoorschijn te halen zodat ik die foto's kon zien die volgens haar mijn zogenaamde herinneringen waren. Guess what, van de dingen die ik me herinner, bestonden helemaal geen foto's! Het bewijs dat mijn herinneringen echt waren, was dus geleverd.
Tja, wat herinner ik me dan eigenlijk precies? Het eerste en duidelijkste wat ik me voor de geest kan halen is dat ik buiten in een kinderstoel op het balkon of terras van het gehuurde appartement zat. Ik was zo'n doosje snoepjes aan het eten met van die oranje en roze balletjes. Volgens mij heette dat tumtummetjes maar dat weet ik niet zeker. Het was zo'n doosje waarin scheurrandje zat aan de bovenkant dat je open kon scheuren zodat je die snoepjes eruit kon schudden. Ik was dat dus aan het doen en blijkbaar besloot ik om die snoepjes niet op te gaan eten maar gewoon lekker in de rondte te smijten vanuit mijn kinderstoel. Op dat moment kwam mijn vader vanuit het appartement naar buiten gerend om me te vertellen dat ik daarmee op moest houden. Logisch wel, haha...
Het tweede (en tegelijkertijd het laatste) dat ik me herinner is dat ik bij mijn vader voorop de huurfiets zat. Hij was een rondje met me aan het fietsen langs het strand. Blijkbaar besloot hij om even een pauze in te lassen in het zand om een beetje bij te komen. Daar kwam echter niets van terecht want op het moment dat hij me in het zand wilde neerzetten, ging ik keihard huilen. Ik was er namelijk van overtuigd dat hij me in de râgout (dat at ik toen nogal veel) wilde neerzetten en dat wilde ik niet. Ook logisch wel!
Jammer genoeg heb ik geen foto's bij de hand van deze vakantie. Er is, zoals ik al eerder zei, wel een fotoalbum maar dat ligt bij mijn ouders thuis en die wonen jammer genoeg dik zeventig kilometer verderop. Ergens heb ik wel een grote foto samen met mijn moeder op het strand maar ik vermoed dat die ergens in een verhuisdoos zit op zolder. (Op die foto hield ze me trouwens vast want ik ben die hele vakantie niet meer van mijn angst voor râgout, oftewel zand, afgekomen.)  Aangezien ik nog zeker een stuk of tien onuitgepakte verhuisdozen heb, houden jullie die foto nog even van me tegoed. Deal?

maandag 1 oktober 2012

Pasta met zalm, tomaat en roomsaus



We hadden al een poosje geen vis gegeten dus gisteren stond er zalm op het menu. Ik besloot er een lekkere pasta mee te maken zodat ik ook een lading tomaten en een halve zak strikjesmacaroni kon opmaken. Aangezien het erg lekker was, wil ik het recept voor deze pasta graag met jullie delen. Oh ja, niet geheel onbelangrijk, deze pasta kun je in een kwartiertje op tafel zetten. De foto van dit gerecht verdient geen schoonheidsprijs maar het smaakt absoluut beter dan dat het er uitziet.

Ingrediënten voor 2 personen:

250 gram pasta
250 gram zalmfilet
5 à 6 cocktailtomaten
250 ml kookroom
1/2 ui
olijfolie
zout
zwarte peper
knoflook
oregano

Breng een pan water aan de kook met een snufje zout. Kook de pasta vervolgens beetgaar.
Snipper ondertussen een uitje en snijd de tomaten in partjes. Verhit een scheutje olijfolie in een wok en bak de ui glazig. Draai het vuur laag en doe dan de zalmfilet erbij. Na een minuut of twee kun je de zalm met je spatel uit elkaar duwen. Als je dat gedaan hebt, voeg je de room aan de ui en zalm toe. Breng het geheel op smaak met zout, zwarte peper, knoflook en oregano. Laat dit even op een laag vuur borrelen. Voeg pas op het laatste moment de tomaat toe want deze hoeft alleen maar even verwarmd te worden in de saus.
Giet de pasta af en voeg deze toe aan de wok. Spatel het geheel goed door elkaar. Verdeel de pasta over twee borden en klaar ben je. Eet smakelijk!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...