Pfff, de afgelopen week was heftig. Er is zoveel gebeurd dat het er even niet van gekomen is om te bloggen. Binnenkort ga ik dus weer een beetje bij lezen op jullie blogs want ik zie heel veel interessante zaken voorbij komen op bloglovin. Voor nu even dit blogje om mijn afwezigheid toe te lichten.
Ik had vorige twee controles bij zowel de gynaecoloog als de verloskundige. Ik moet zeggen dat ik die twee afspraken als erg confronterend heb ervaren. Vooraf had ik niet gedacht dat dat het geval zou zijn en ik ging redelijk open deze gesprekken in maar het heeft heel wat bij me losgemaakt. Ik heb veel dingen gehoord die ik liever niet wilde horen over zaken rondom de geboorte van Sam en ook een aantal onderzoeksuitslagen gekregen die niet om over naar huis te schrijven zijn. Ik vind het best wel lastig om daarmee om te gaan omdat ik nu voor het eerst in mijn leven te maken heb met een lichaam dat echt niet wil meewerken. Altijd ben ik in goede conditie geweest en emotioneel stabiel maar hoe anders is dat sinds Sam is geboren. Hoewel ik heel dankbaar ben dat ik uiteindelijk een gezonde zoon heb gekregen, gaat het met mij nog niet zo lekker.
Vorige week heb ik officieel de diagnose HELLP en eclampsie gehad. Het is een ingewikkeld verhaal om uit te leggen maar het komt erop neer dat dit een hele ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging is. Ik ben bijna dood geweest en Sam ook. De herstelperiode duurt minimaal 9 maanden tot een jaar, dat is langer dan een zwangerschap! Ik vind het heel moeilijk om die tijd te overzien omdat het gewoon zo lang is. Toen ik zwanger was heb ik al heel veel bedrust moeten houden en nu kan ik ik eigenlijk nog steeds niet heel veel. Mijn bloeddruk is ook nog steeds vrij hoog en daardoor kan ik de medicatie niet volledig afbouwen. Ik had gehoopt dat dit wel zou kunnen nu maar de artsen vinden het onverantwoord om te doen. Verder heb ik nog heel erg last van mijn geheugen en dergelijke. Ik voel me heel traag in mijn hoofd. Ik kan gesprekken niet goed volgen, moet zoeken naar woorden en door drukte krijg ik heel erg hoofdpijn. Dit is restschade van die torenhoge bloeddruk die ik tijdens mijn bevalling had, hierdoor is mijn zenuwstelsel overbelast geraakt. Hopelijk herstelt zich dit weer volledig. Ik hoop het want ander wordt het een beetje moeilijk om mijn beroep uit te oefenen in de toekomst. Al mijn organen hebben verder een optater gehad en hebben tijd en rust nodig om er weer bovenop te komen. Tel daarbij op een keizersnede, heel veel bloedverlies en de normale ongemakken van het krijgen van een kind. Ik voel me niet fijn en vooral totaal niet mezelf.
Het geestelijke aspect vin ik zwaarder dan het lichamelijke aspect. Dat lichaam heeft gewoon tijd en rust nodig en dan komt het met wat geluk wel weer redelijk in orde. Mentaal zit ik in de knoop. Ik wilde altijd drie kinderen maar door deze ervaring en alle restricties bij het krijgen van een eventuele tweede, twijfel ik hierover. Natuurlijk is het nog vroeg maar ik vraag me echt af of ik niet gewoon heel gelukkig moet zijn met alleen Sam. Ik ben doodsbang om nog een keer zwanger te worden, ooit... Wat is wijsheid? Wil ik dit nog wel een keer gaan doen? Het zal een zware zwangerschap worden waarschijnlijk. Dit hoeft geen tweede keer te gebeuren maar omdat er in mijn geval een erfelijke factor meespeelt, is de kans wel aanzienlijk. Ik zal direct onder controle in het ziekenhuis komen te staan, sowieso een keizersnede krijgen bij een (waarschijnlijk) te korte zwangerschapsduur en bedrust moeten houden. En wat als het dan toch mis gaat? Wat heeft Sam aan een broertje of zusje terwijl hij geen moeder meer zal hebben?
Soms vraag ik me af waarom een tweede zwangerschap me zo bezighoudt. Ik heb toch net pas Sam gekregen? Voorlopig mag ik niet eens zwanger worden vanwege de vele risico's. Trouwens ik mag pas zwanger worden als de gynaecoloog daar toestemming voor geeft. Toch wil ik diep in mijn hart nog wel een tweede. Het is niet dat ik jaloers ben op zwangere vrouwen, totaal niet, maar ik zou het graag nog een keer mee willen maken. Dan wel op een fijne manier alleen dat zal toch niet gaan gebeuren. Het is moeilijk om te beseffen dat ik nooit een kind zelf op de wereld zal zetten. Ik heb Sam,
I know... maar ik weet niet wat weeën zijn. Ik weet niet hoe het is om je kind naar buiten te persen en op je buik te krijgen. Hoe het om het helemaal af te maken. Ik wil nog een keer met een hoogzwangere buik door de Prénatal hobbelen en ik weet nu al dat dat nooit gaat gebeuren. Dat doet best pijn.