zondag 30 september 2012

Dag 9 - Mijn dag in foto's

Ja ja, ik vond het wel weer eens tijd worden om iets aan de 30 dagen challenge te doen. Vandaag is dag 9 aan de beurt en dat had nogal wat voeten in de aarde. Ik moet namelijk mijn dag in foto's laten zien maar ik vergat al een paar dagen steeds om foto's te maken. Gelukkig is het afgelopen vrijdag toch gelukt uiteindelijk. Ik maakte 's morgens namelijk de eerste foto die je hieronder ziet om door te sturen naar mijn vriend en toen dacht ik opeens: oh ja, laat ik nu eindelijk eens wat foto's maken voor de 30 dagen challenge! Zo gezegd, zo gedaan. Helaas heb ik 's avonds geen foto's meer gemaakt omdat de batterij van mijn telefoon leeg was. Niet dat jullie daar veel aan missen want het enige wat ik heb gedaan is een maaltijd in elkaar flansen, Sam een badje geven en TVOH kijken. Daar kunnen jullie je vast wel een voorstelling bij maken toch?
Aangezien ik een baby heb van een maand oud en verder nog niet zo heel veel kan en mag, heb ik geen hele spectaculaire bezigheden. Mijn daginvulling draait vooral om Sam. Maar om jullie een beetje een indruk te geven, heb ik de onderstaande foto's gemaakt. Ik hoop dat jullie het leuk vinden om een kijkje in mijn leven te krijgen. There we go!



Goedemorgen, laat je vooral niet misleiden door de tekst op mijn pak. Didn't happen!  Deze dag is voor mijn moeder al erg vroeg begonnen aangezien ik twee keer een maaltijd nodig had ;-)


Wegens een enorme voorraad aan blauwe muisjes eet ik ook maar weer eens twee beschuiten met muisjes. Vrees dat ik er anders tot volgend jaar mee blijf zitten. Niet dat dit een straf is hoor ;-)


Op nacontrole geweest bij de verloskundige.  Mijn HB is stijgende en mijn bloeddruk dalende! Ik ben er nog lang niet maar er zit in ieder geval verbetering in. (In dit gebouw zit ook het consultatiebureau zoals ik al eerder vertelde. Ik zal hier in de toekomst dus nog wel vaker gaan komen.)


Gelijk maar even doorgelopen naar de supermarkt voor het avondeten. Hartstikke druk op vrijdagmiddag natuurlijk, grr...


Sam ligt even in de box uit te buiken zodat ik kan eten en  opruimen.  Ik vind dit pak echt geweldig trouwens!


Nog even een blokje om geweest. Dit is het pad naast mijn huis en OMG... het wordt echt herfst! Kijk eens naar al die gevallen blaadjes.


Ik heb een uitbrekend schaap gespot. Ik zweer jullie, dat hij er echt vandoor wilde gaan haha...


Ik heb eindelijk Sam zijn kast doorgespit en alle kleertjes eruit gehaald die hij niet meer past. Vervolgens heb ik de hele handel gestreken (Het moederschap doet rare dingen met me want ik strijk zeer zelden!) en opgeruimd. Bye, bye maat 50, snik...

zaterdag 29 september 2012

Hormonale impulsaankoop



Deze week liep ik even snel door het winkelcentrum en opeens kwam ik dit jasje tegen. Ik was helemaal niet van plan om iets te kopen maar juist dan zul je zien dat je de leukste dingen tegenkomt. Eigenlijk is dit jasje totaal niet mijn stijl, ik houd namelijk niet van bloemenprintjes, niet van rood en niet van colbertjes. Toch vind ik het een heel mooi kledingstuk. (Duhhh, anders had ik het natuurlijk niet gekocht!)
Na lang twijfelen, besloot ik om dit jasje maar eens te passen in de winkel. Er hing alleen nog een maat 36 en tja, die maat had ik zo'n maandje of tien geleden nog wel maar nu niet meer. Wonder boven wonder ging het in dit geval klaarblijkelijk om een enorme maat 36 want dit colbertje zit me als gegoten, al zeg ik het zelf ;-) Tja, voor een prijsje van 17,95 kon ik me niet beheersen en rekende ik dit jasje af.(De originele prijs was 89,95!)
Geen idee wat er in me is gevaren om zo'n fleurig en vrolijk kledingstuk te kopen dat zo buiten mijn straatje valt. Ik geef de schuld maar aan mijn hormonen haha... Ook heb ik geen idee hoe ik het moet gaan combineren want ik heb niet echt kleding of schoenen waarmee zoiets te combineren valt. Heel handig! Het gaat wel lekker zeg met mij. Voorlopig heb ik mijn nieuwe aankoop dus maar even op een hangertje aan de kast gehangen zodat ik er fijn naar kan kijken. Tot afschuw van mijn vriend want die vind dit jasje helaas gruwelijk lelijk... Als iemand briljante ideeën heeft hoe ik dit jasje op een sportieve manier kan combineren dan houd ik me aanbevolen, bij voorbaat dank!

donderdag 27 september 2012

Bevallingsverhaal





Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog moest schrijven. Toch heb ik besloten om het te doen omdat ik denk dat het me zal helpen om de geboorte van Sam te verwerken en een plekje te geven. Daarnaast vind ik het fijn om alles met behulp van het verslag van het ziekenhuis op een rijtje te zetten omdat ik veel dingen kwijt ben. Mocht je binnenkort nog een bevalling te wachten staan, lees dan niet verder.
Vijf dagen voordat Sam werd geboren kwam ik op controle bij de gynaecoloog. Ik was toen ruim 36 weken zwanger. Al een aantal dagen voelde ik me echt niet lekker en mijn hoofdpijn die ik al weken had, werd iedere dag iets erger. In het ziekenhuis bleek dat mijn bloeddruk, ondanks de medicatie, verder aan het stijgen was. Aangezien ik vrijdag de afspraak voor de versiepoging had staan, mocht ik toch onder strikte voorwaarden naar huis. Ik kreeg wel op het hart gedrukt te bellen zodra mijn klachten verergerden of wanneer er nieuwe klachten bij kwamen. Helemaal vertrouwen deed ik het niet maar ik was wel blij dat ik niet hoefde te blijven. Mijn vorige ziekenhuisopname vond ik namelijk echt verschrikkelijk. De dagen daarop ging ik me streeds vervelender voelen maar niet zo dusdanig anders dat ik aan de bel trok.
Op vrijdagmorgen moesten we naar het ziekenhuis bellen om te vragen hoe laat er op de verloskamers plek was voor de versie. Om half 11 konden we terecht. Aan het einde van de morgen meldden we ons dus op de 6e etage van het ziekenhuis. Ik was behoorlijk zenuwachtig want een versie staat bekend als pijnlijk en vervelend. Dat bleek te kloppen! Toch had ik het erger en pijnlijker verwacht. Het vervelendste vond ik de weeënremmer die ik kreeg ingespoten. Je krijgt hier een hele snelle hartslag van, raakt buiten adem en wordt een beetje misselijk. Wat een naar gevoel is dat zeg. In totaal heeft de gynaecoloog drie pogingen gedaan. Bij de derde keer werd het flink pijnlijk omdat mijn buik helemaal beurs was van al dat geduw en getrek. Jammer genoeg was het allemaal voor niets want Sam bleef lekker met zijn hoofd omhoog liggen. Ik wist toen dus dat het sowieso een keizersnede zou waren.
Na de versiepoging moest ik weer ter controle aan de CTG. De gynaecoloog kwam langs terwijl ik op een bed lag bij te komen. Ze vertelde dat ze me direct wilde opnemen omdat mijn bloeddruk niet in orde was. Ik had het op zich wel zien aankomen maar toch voelde ik me heel naar en verdrietig toen ik dit nieuws kreeg. Mijn vriend heeft thuis mijn spullen opgehaald terwijl ik op de 5e etage werd geïnstalleerd.
Die avond begon mijn bloeddruk steeds verder te stijgen. De hoofdpijn die ik al weken had, werd ook steeds erger. Tegen middernacht kon ik amper meer uit mijn ogen kijken. Men vond mijn bloeddruk te hoog om me zo de nacht in te sturen vandaar dat er werd besloten om me om de twee uur wakker te maken voor een controle. Die nacht heb ik behoorlijk slecht geslapen. De volgende morgen voelde ik me enorm beroerd. De zaalarts besloot daarop om mijn medicatie te verdubbelen en om de paar uur mijn bloedwaardes te checken. Met het uur voelde ik me slechter. Aan het einde van de morgen verdroeg ik geen licht en geluid meer. Ik wilde alleen nog maar met een koud washandje op mijn voorhoofd en voor mijn ogen opgekruld in bed liggen. Ik zat al op de maximale dosering van de medicatie die ik kreeg maar omdat mijn bloeddruk bleef stijgen, kreeg ik nog een andere pil erbij.
's Middags werd ik enorm misselijk van de hoofdpijn en de geluiden om me heen. De verpleging besloot me daarom op een kamer apart te leggen met de gordijnen dicht. Ik begon ook steeds meer vocht vast te houden. Mijn vingers kon ik niet eens meer buigen omdat ze zo opgezwollen waren. Alles ging langs me heen en ik besefte niet hoe hard ik achteruit ging.
Aan het einde van de middag werden de zaalarts en de gynaecoloog er weer bij geroepen omdat de verpleegkundigen mijn toestand niet meer vertrouwden. Ondanks de medicatie steeg mijn bloeddruk nog steeds en mijn toestand verslechterde erg snel. Ik zag inmiddels ook sterretjes en lichtflitsen en ik kon niet meer uit mijn ogen kijken zonder misselijk te worden. Bij het checken van mijn reflexen gingen alle alarmbellen af omdat deze veel te levendig waren. Dit is een teken van vocht in de hersenen en is een symptoom van een vergevorderde zwangerschapsvergiftiging.
Ik werd met spoed van de 5e naar de 6e verdieping gebracht naar een high care kamer. Mijn vriend werd gebeld en verzocht zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Binnen 5 minuten stond de hele kamer vol met mensen. Ik werd aangesloten aan de CTG, kreeg een automatische bloeddrukmeter om mijn arm, er werd een katheter (au!) ingebracht en er werd, na drie keer mis prikken, een infuus aangesloten. Via het infuus kreeg ik magnesium, een middel dat insulten door een hoge bloeddruk tegengaat. Wat een rotspul zeg! Wanneer de magnesium begint te lopen, heb je het gevoel dat je in de fik staat. Ik heb echt liggen schreeuwen van ellende. Twee verpleegkundigen hebben mijn lijf gekoeld met natte handdoeken terwijl de opstartdosis van het infuus doorliep. Wat een hel zeg! Ondertussen heeft een andere verpleegkundige me letterlijk een nieuwe dosis medicatie door mijn strot geduwd.
De gynaecoloog en zaalarts vertelden me ondertussen dat de kans groot was dat ze 's avonds of 's nachts een keizersnede zouden gaan uitvoeren. Op dat moment drong het niet echt tot me door dat ik Sam wel eens heel snel in mijn armen zou kunnen hebben.
De daaropvolgende uren ben ik grotendeels kwijt. Ondanks alle medicijnen en infusen bleef mijn bloeddruk stijgen. Mijn bloeddruk werd zelfs zo hoog dat het uitvoeren van een keizersnede levensgevaarlijk zou zijn. De hele avond en nacht zijn ze bezig geweest om me te stabiliseren. Wat ze precies allemaal gedaan hebben en me hebben toegediend, weet ik niet. Het enige dat ik me vaag kan herinneren is dat ik heel bang was. Bang om dood te gaan en bang om Sam te verliezen. De volgende morgen was mijn bloeddruk eindelijk genoeg gedaald en stabiel genoeg om een operatie te ondergaan.
Ik kreeg een operatiejasje aan en werd naar beneden naar de operatiekamer gebracht. Na uren in het donker te hebben gelegen, laaide mijn hoofdpijn enorm op bij het zien van het felle licht in de OK. Aangezien  ik een spoedkeizersnede kreeg, moest alles snel gebeuren. Ik werd van mijn bed overgetild op de operatietafel en vlug werd er naar mijn hart en longen geluisterd. Ik was zo ver heen dat ik was vergeten dat ze me moesten verdoven.Volledig apatisch heb ik alle voorbereidingen op de operatie ondergaan. Had het gevoel alsof dit mij allemaal niet overkwam. Ik wist diep van binnen wel dat ik ging bevallen van mijn zoon alleen drong dit niet echt door tot mijn bewustzijn.
Goddank ging de arts snel te werk want na een minuut of 10, zei ze dat ze het vruchtwater af ging zuigen en dat daarna mijn kind zou worden geboren. Sam lag in stuit en daardoor is het wat lastiger om hem uit mijn buik te krijgen. Toen ze hem er eindelijk uit hadden, was er gehuil te horen. Daar was ik zo blij om achteraf! Ik was bang dat Sam het niet goed zou doen maar hij huilde, was roze en plaste gelijk. Wow! Zie hielden hem even boven het scherm uit en wat was hij klein! Ik had verwacht dat hij veel groter zou zijn. Hij werd gelijk meegenomen door de kinderarts om nagekeken te worden en mijn vriend ging met hem mee.
Vervolgens werd mijn placenta geboren en kreeg ik morfine via mijn infuus. Na al die tijd was mijn hoofdpijn een stuk minder. De anesthesist had me dit beloofd toen ik de operatie inging en wat was ik blij daarmee. Dat deed pijn kan ik je vertellen! Wederom kreeg een shot morfine via het infuus en bleef de pijn in ieder geval dragelijk.
Na het hechten werd ik na de uitslaapkamer gebracht. Na een kwartier kwam mijn vriend dan eindelijk met Sam en mocht Sam even bij me liggen. Ik had zo uitgekeken naar dit moment. Ondanks dat ik me slecht voelde, was ik zo intens gelukkig dat ik mijn zoon in mijn armen had. Hij was er eindelijk na al die maanden van ellende! Wat heel zuur is, is dat ik me er amper meer iets van kan herinneren. Ik bleef maar wegvallen namelijk.
De dagen daarop waren ook geen pretje. Ik moest nog drie dagen op de high care kamer blijven omdat hij mijn bloeddruk nog steeds torenhoog was. De tweede dag na de geboorte van Sam mocht ik van het infuus af en werd de katheder verwijderd. Na het verwijderen van het infuus, kreeg ik echter weer een terugval. Mijn bloeddruk steeg ineens weer enorm en ook was ik weer kotsmisselijk. Wederom werd er een heel leger aan artsen en verpleegkundigen opgetrommeld. Het hele gedoe begon weer overnieuw.
De week na de geboorte was heel dubbel. Ik was zo blij met Sam maar ondertussen kon ik helemaal niets. Ik lag daar maar alleen op een kamertje, plat op mijn rug. Om de paar uur werd er bloed geprikt en nog steeds kreeg ik ladingen pillen. Tijdens de operatie ben ik veel bloed verloren, waardoor mijn HB erg laag was. Ik lag me daar maar ellendig te voelen en mocht geen bezoek ontvangen. Ik kon mijn zoon de eerste dagen niet eens zelf vasthouden! Dat is toch wel het ergste wat je kan overkomen als nieuwbakken moeder. Gelukkig mocht ik na een week naar huis en kreeg ik nog wat extra dagen kraamzorg.

maandag 24 september 2012

What I already did!

Op heel veel blogs is de tag Before I die al verschenen. Aangezien ik het een leuke tag vond, wilde ik deze ook graag doen. Toen ik op weheartit op zoek was naar dingen die ik nog wilde doen voordat ik dood zou gaan, kwam ik tot inkeer. Want wat bleek, zoveel wensen had ik eigenlijk niet! Ik kwam heel veel zaken tegen die ik al gedaan had en die me al veel geluk hebben gebracht of nog steeds brengen. Ik blijk eigenlijk best wel tevreden met mijn leven. Ik heb daarom besloten de tag een beetje aan te passen en een lijst te maken van dingen die ik al gerealiseerd heb. Hopelijk vinden jullie de invulling die ik aan deze tag heb gegeven leuk om te lezen.



1. Ik denk niet dat verdere uitleg noodzakelijk is bij deze keuze. Op 26 augustus is mijn zoon Sam geboren en het spreekt eigenlijk wel voor zich dat dit de mooiste en heftigste ervaring van mijn leven is geweest. Nothing can beat that!


2. Ik heb de liefde van mijn leven al ontmoet. Sterker nog, we zijn al een paar jaar samen en hebben samen een zoon.  Wat wil je nog meer! Ik ben blij dat ik de ware al heb ontmoet en dat ik heel gelukkig met hem ben.


3.  Afgelopen kerstvakantie waren we met een vriendengroep van tien man op wintersport in Oostenrijk. We hadden een groot appartement gehuurd net buiten het dorp en in de kelder van dit appartement hadden we een sauna tot onze beschikking. Op een avond besloten we om vanuit de sauna (in onze bikini's, zwembroeken of gewoon naakt) naar buiten te rennen en sneeuwengeltjes te gaan maken in de sneeuw. Hilarisch en een leuke herinnering!


4. Ik ben niet iemand die veel waarde hecht aan luxe maar naar een spa gaan , vind ik heel fijn.  Ik ga niet met enige regelmaat maar 1 of 2 keer per jaar met een speciale gelegenheid. Twee weken geleden was ik bijvoorbeeld jarig en kreeg ik van mijn vriend een bon om samen naar de Zwaluwhoeve te gaan als ik genoeg hersteld ben van de bevalling. Superlief!


5. Op onze eerste echte date hadden mijn vriend en ik afgesproken in Rotterdam. Halverwege de middag reden we daar vandaan naar Scheveningen. Na een strandwandeling en een romantisch diner gingen we op het strand zitten om naar de zonsondergang te kijken. Jullie raden het al, onze eerste echt zoen was al snel een feit ;-)


6. Meerdere keren ben ik zelf op vakantie geweest. Ik ben alleen in Turkije, Italië, Frankrijk en Spanje geweest. Mijn verre reizen heb ik wel altijd samen met iemand gemaakt maar toch ben ik er best trots op dat ik zelf mijn rugtasje heb gepakt en lekker de wijde wereld in ben getrokken. Het heeft me verrijkt als mens en het is erg goed geweest voor mijn eigenwaarde. Ik ben erachter gekomen dat ik prima zelf mijn boontjes kan doppen en dat ik geen andere mensen nodig heb om mezelf te vermaken. Een geruststellende gedachte, al zeg ik het zelf.


7. Een aantal jaar achter elkaar ben ik met mijn werk naar Rome geweest. Een van mijn collega's is inmiddels een goede vriendin van mij geworden tijdens die reizen. De laatste keer dat we samen in Rome waren hebben we 's avonds een muntje in de Trevi Fontein gegooid en gewenst dat we ooit nog eens samen in Rome zouden zijn.  Dat was in 2010 en in 2011 was zij niet in Rome (en ik wel!) omdat ze zwanger was en in 2012 was ik niet in Rome (en zij wel!) omdat ik zwanger was. Heel speciaal als ik erover nadenk. Met ons werk zullen we niet snel samen meer naar Rome gaan aangezien we allebei inmiddels een andere baan hebben. 


8. Ik heb meerdere keren paard gereden op het strand. In de zomer van 2011 heb ik dit voor het laatst gedaan in Costa Rica. We verbleven toen een aantal dagen in Montezuma en huurden daar twee paarden en een gids om urenlang langs verlaten stranden te galopperen richting een waterval. Al die tijd hebben we geen mens gezien. Wat een overweldigende ervaring was dat. Ik heb als klein meisje leren paardrijden bij mijn opa en oma in Zeeland en ik heb me vorig jaar echt voorgenomen om dit een aantal maal per jaar  te blijven doen. Hopelijk gaat het er in 2013 van komen want wat vind ik het geweldig om te doen.


9. Ik ben drie keer in Parijs geweest en pas de derde keer heb ik eindelijk het Louvre bezocht.  Als kind was ik een tijdje geobsedeerd door de Mona Lisa en ik was dan ook dolblij toen mijn ouders me in 1998 of 1999 meenamen naar Parijs. Eindelijk zou ik La Gioconda zien maar, guess what,  toen we in de rij voor het Louvre stonden was er een bommelding. Het museum ging dicht en de Mona Lisa ging aan mijn neus voorbij. In 2001 ging ik met school op excursie naar Parijs. Ook toen stond ik weer voor het Louvre en ook toen bleek het gesloten. In 2007 kreeg ik van mijn ouders een ticket voor de TGV en een hotelovernachting zodat ik eindelijk de Mona Lisa kon gaan bezichtigen. Driemaal is scheepsrecht gelukkig want ik heb toen eindelijk het Louvre bezocht.


10. Als kind was ik een echte tomboy. Ik speelde dolgraag met auto's, indianentooien, klappertjespistolen en gereedschap. Een van mijn favoriete hobby's was hutten bouwen met mijn buurjongens. Toen ik wat ouder was, verlegde ik het hutten bouwen letterlijk naar een hoger niveau want toen besloot ik een boomhut te bouwen. Dit deed ik niet thuis maar bij mijn opa en oma. Zij woonden toen in Zeeland op een oude boerderij aan het water met heel veel land erachter.  Er stonden ook veel bomen en op een dag kreeg ik mijn broertje en een vriendinnetje van daar zo gek om met mij het project boomhut te starten. De hele zomer zijn we bezig geweest met planken verzamelen, mijn opa gek zeuren om nieuwe spijkers en timmeren, timmeren en nog eens timmeren. Aan het einde van de zomer was onze boomhut een feit en waren wij drieën bont en blauw maar wel heel gelukkig.

zondag 23 september 2012

Mirror shots




Eindelijk plaats ik weer eens een post online met een foto die ik in de spiegel heb gemaakt. Dit keer zonder zwangere buik, een soort van post-pregnancy-picture dus.
Ik ben blij dat ik geen positiekleding meer hoef te dragen ook al moet ik flink in mijn kast spitten om kledingstukken te vinden die me passen en/of staan. Het voelt bijna een beetje als winkelen in mijn eigen kast. De zwangerschapskleding heb ik, op twee broeken na, opgeruimd in een vak hoog in mijn kast. Voorlopig ben ik niet van plan om die stapel weer tevoorschijn te halen ;-)
Vandaag droeg ik mijn zwarte legging van Miss Etam, een zwarte longsleeve van Vila, een zwart stretchtrokje van H&M, een vest van H&M en zwarte Uggs. De Uggs vind ik er niet helemaal geweldig onder maar ik heb geen zwarte laarzen. Misschien dat ik binnenkort dus eens op schoenenjacht moet in de stad als ik weer wat mobieler ben.

zaterdag 22 september 2012

Sam 4 weken





Sam is vandaag alweer 4 weken oud. Enerzijds lijkt de tijd voorbij te zijn gevlogen, anderzijds te hebben stil gestaan. Ik kan me amper voorstellen dat onze kleine man pas een maand in ons leven is. Natuurlijk was hij er al langer want hij heeft al die tijd in die dikke buik van mij gezeten maar pas enkele weken kan ik hem daadwerkelijk in mijn armen houden. Onvoorstelbaar! De keizersnede en de tijd in het ziekenhuis liggen voor mijn gevoel alweer een hele poos achter me. Gelukkig maar want een pretje was het niet. Bizar hoe snel je dit soort dingen achter je kunt laten.
Sam is al lang niet meer de kleine minibaby die ik in het ziekenhuis in mijn armen had. Uiteraard is hij nog steeds een kleine baby van slechts een pond of zeven, maar wel een baby die besef krijgt van de wereld om hem heen. Hij wordt steeds alerter en hij kijkt steeds meer om zich heen. Hij kan je inmiddels echt aankijken en dingen volgen.  Rammelaars probeert hij te grijpen en hij kijkt gebiologeerd naar onze katten als ze hem komen begroeten. Ook reageert hij op onze stemmen en andere geluiden. Hij is zich echt aan het ontwikkelen, heel leuk om te zien.
Verder groeit als kool! Op het consultatiebureau geloofden ze amper dat hij volledig borstvoeding krijg omdat hij al zoveel was aangekomen. De kleinste pakjes zijn hem inmiddels te klein. Na een maand komt maatje 56 echt in zicht. Ik kan het nog niet over mijn hart verkrijgen om die minikleertjes uit zijn kast te halen want dan besef ik opeens hoe snel het gaat.
De afgelopen maand was heftig en met regelmaat ook pijnlijk en zwaar. Toch was dit absoluut de mooiste maand van mijn leven. Wat houd ik ongelofelijk veel man kleine mannetje, onbeschrijfelijk! Het goede nieuws schijnt te zijn dat het alleen maar mooier wordt allemaal. Ik ben benieuwd en kijk ernaar uit om mijn lieve baby op te zien groeien.

vrijdag 21 september 2012

Snelle pita gyros met tzatziki




Hoe leuk ik koken ook vind, ik heb niet altijd zin om lang in de keuken te staan. Soms wil ik gewoon iets makkelijks en snels eten en dan wordt het bijvoorbeeld een broodje gyros met tzatziki. Omdat ik denk dat ik zeker niet de enige ben die wel eens kiest voor een snelle hap, deel ik mijn supersonisch snelle variant van dit gerecht.

Ingrediënten voor 2 personen:

tzatziki:
halve komkommer
300 gram Griekse yoghurt
olijfolie
azijn
zwarte peper
zout
knoflook

de rest:
8 kleine pita's
250 gram varkensreepjes
1/2 krop ijsbergsla
rode ui
olijfolie
citroensap
zout
zwarte peper
paprikapoeder
koriander
komijn
kaneel
knoflook

Verwarm de oven voor op 250 graden en begin met het maken van de tzatziki. Rasp hiervoor een halve komkommer en bestrooi deze met zwarte peper, zout en knoflook. Roer er vervolgens een scheutje azijn door. Voeg de Griekse yoghurt aan dit mengsel toe en schep alles goed door elkaar. Meng er tot slot een scheutje olijfolie door. Proef of de tzatziki op smaak is en voeg indien nodig wat extra zout, zwarte peper of knoflook toe. Verdeel de tzatziki over twee schaaltjes en zet deze weg in de koelkast.
Snijd vervolgens de rode ui in dunne ringen en de sla in reepjes. Meng de ui en sla en verdeel het vast over twee borden.
Meng in een klein schaaltje zout, zwarte peper, paprikapoeder, knoflook, koriander, komijn en kaneel. Verhit een scheutje olijfolie in een wok en voeg de varkensreepjes eraan toe. Schep het kruidenmengsel door het vlees samen met wat citroensap. Bak het vlees op hoog vuur in ongeveer 5 minuten gaar. Besprenkel ondertussen de pitabroodjes met wat water en bak ze in 5 minuten knapperig in de oven.
Schep het vlees op de sla en uienringen op de borden en leg de afgebakken pita's ernaast. Haal tenslotte de schaaltjes tzatziki uit de koelkast en zet deze op de borden erbij. Eet smakelijk!

donderdag 20 september 2012

Bezoek consultatiebureau






Dinsdag was het zo ver, Sam's eerste afspraak op het consultatiebureau stond gepland. Je hoort de nodige (meestal niet al te positieve) verhalen over het consultatiebureau dus ik was erg benieuwd. De bijnaam consternatiebureau zorgde vooraf bij mij voor wat schrik in de benen maar gelukkig viel het allemaal mee.
Wat erg prettig is aan het consultatiebureau is dat het is gevestigd in hetzelfde gebouw als de verloskundigenpraktijk. Nog prettiger is dat dit gebouw aan het einde van mijn straat zit. Binnen één minuut lopen, sta ik daar voor de deur, ideaal!
Twee dagen geleden hobbelde ik op mijn gemakje achter de kinderwagen naar de plaats van bestemming. No stress! Het bleek die dag hartstikke rustig en ik kon gelijk doorlopen. Sam heeft de tent even goed bij elkaar gehuild toen ik hem uitkleedde. Thank God dat ze daar wel iets gewend zijn! Vervolgens werd hij gemeten en gewogen. De borstvoeding loopt blijkbaar prima want hij is nu 52 centimeter en hij weegt 3455 gram. (Bij zijn geboorte was hij 48 centimeter en 2765 gram.) Ik ben helemaal trots op mijn kleine man.
Daarna werden we bij de arts geroepen en dat bleek toevallig de dochter van de overburen met wie ik de dag daarvoor had staan kletsen buiten. Tja, ik woon nu eenmaal in een dorp. Ze controleerde Sam en alles was in orde. Het enige waar we extra op moeten letten, is dat we zijn hoofdje iets vaker naar links draaien om een voorkeurshouding te voorkomen. Nou, dat zijn de moeilijkste opdrachten niet dus dat gaan we gewoon lekker doen. Verder mogen we hem regelmatig op zijn buik leggen zodat hij zijn nekspiertjes kan gaan trainen. Daar waren we wel al mee begonnen maar dat gaan we vanaf nu wat vaker doen.
De volgende keer krijgt hij zijn eerste vaccinaties en daar zie ik toch wel een klein beetje tegenop. Hij is nog maar zo klein en dan al van die grote prikken in dat kleine lijfje krijgen, brrr...

dinsdag 18 september 2012

Dag 8 - Iets waar je blij van wordt

Beklimming van de vulkaan Poàs, Costa Rica 2011

Wandeling door Aigues Tortes (National Parc), Spanje 2010


Het is alweer even geleden dat ik begon met de 30 dagen challenge. Een lange tijd heeft het bloggen op een laag pitje gestaan maar ik heb besloten dat het nu tijd is om het weer een beetje op te gaan pakken. Voor nu dus dag 8 van de 30 dagen challenge.
Iets waar ik blij van word? Tja, het is heel cliché maar na een ellendige zwangerschap en een zwangerschapsvergiftiging die compleet uit de hand liep, ben ik heel blij met mijn gezonde zoon. Al die maanden ben ik bang geweest dat er dingen gruwelijk mis zouden lopen vanwege mijn bloeddruk. Uiteindelijk liep het ook compleet mis maar gelukkig heb ik nu wel een gezonde zoon. Ben zo blij dat de zwangerschap, de bevalling en de rottijd in het ziekenhuis achter me liggen. Er is geen berg meer waar ik tegenop hoef te zien! Ik hoef alleen nog maar te genieten. Dat is wel echt een beloning na al die maanden.
Natuurlijk zijn er ook nog genoeg andere zaken waar ik blij word. Ik houd bijvoorbeeld enorm van koken en geniet ervan om mensen mijn eten voor te schotelen. In de keuken staan geeft mij echt ontspanning. Ik houd ervan om na te denken over een maaltijd, op zoek te gaan naar de juiste ingrediënten en alles zelf te bereiden. Ook het doorbladeren van kookboeken hoort hierbij. Lekker kwijlen bij mooie foodpics en exotische ingrediënten, mjammm! Waar andere mensen een hekel hebben aan koken, maakt het mij blij.
Het vooruitzicht van een mooie reis kan me tevens zo blij als een kind maken. Zoals al eerder op mijn blog voorbij is gekomen, ben ik een reisfanaat. Ik heb al heel wat van de wereld gezien en ik ben nog lang niet klaar met het ontdekken van andere landen en mooie plekjes. De voorpret van het op reis gaan is wat mij betreft al het halve werk. Urenlang op internet rondsnuffelen en talloze reisgidsen doorspitten, heerlijk! De geplande reis vervolgens daadwerkelijk maken, zorgt uiteraard ook voor de nodige geluksmomentjes.
Verder word ik ook blij van lekker weer en bewegen in de buitenlucht. Ik leer steeds meer de kleine dingen te waarderen in het leven en het opsnuiven van frisse lucht is één van die dingen. Na al die maanden aan huis gekluisterd te zijn geweest, vind ik het tegenwoordig een voorrecht om lekker een blokje om te doen terwijl ik dat eerder als vanzelfsprekend beschouwde. Een lekker zonnetje met een koel briesje erbij is natuurlijk ultiem maar ook lekker door de sneeuw ploegen in de winter kan me blij maken. Guur herfstweer houdt me ook niet binnen trouwens, elk weertype heeft wat mij betreft zijn charme.
Tot slot word ik blij van boeken. Het maakt eigenlijk niet uit wat voor boeken. Ik houd van zowel romans als reisgidsen en van prentenboeken tot kookboeken en meer. Ik ben een echte boekenwurm en vind het heel fijn dat ik daar mijn beroep van heb kunnen maken. Ik kan uren doorbrengen in een boekhandel of bibliotheek en het aanschouwen van een goed gevulde boekenkast geeft me een warm gevoel van binnen.

maandag 17 september 2012

Zwitsal Mama Bad & Douche Crème



Een week voordat ik beviel van Sam kreeg ik de bovenstaande douchegel van Zwitsal van een vriendin met twee kinderen. Ik ben dol op cadeautjes en ben met alles blij dus uiteraard viel dit cadeautje ook goed in de smaak. Wie is er nu niet dol op Zwitsal? Douchegel is ook iets wat ik altijd goed kan gebruiken want hier in huis vliegt het er met liters doorheen. Kortom, een schot in de roos!
De gulle geefster van dit cadeautje vertelde erbij dat zij in haar kraamtijd deze douchegel had gebruikt omdat ze het fijn vond om geen overheersende geuren te gebruiken. Een pasgeboren baby kan zo de geur van zijn moeder en haar borsten goed ruiken. Yeah right, dacht ik toen, wat een zweverig verhaal. Nu Sam drie weekjes oud is, moet ik toch mijn ongelijk toegeven. Waar ik van tevoren dacht, dat ik gewoon lekker mijn Dove douchegel zou blijven gebruiken, bleek dat in de praktijk niet op te gaan. Toen ik eenmaal weer in staat was om te douchen, had ik totaal geen behoefte aan mijn Dove douchegel. Eigenlijk had ik helemaal geen behoefte aan douchegel maar na vier dagen niet te hebben kunnen douchen, leek een sopje me toch wel prettig. Op het laatste moment had ik mijn nieuwe douchegel van Zwitsal nog in mijn vluchttas gekieperd en wat was ik daar blij mee! Het is namelijk een hele milde douchegel met een niet te overheersend Zwitsal geurtje. 
Nadat je deze douchegel hebt gebruikt, is je huid zacht en verzorgd zonder dat je nog heel sterk ruikt naar parfum. In feite ruik je lichtelijk hetzelfde als je pasgeboren baby en dat is precies waar je behoefte aan hebt in je kraamtijd. Wat mij betreft is dit product dus zeker een aanrader voor aanstaande mama's. 

zondag 16 september 2012

Tartaartjes met gebakken aardappels en worteltjes



Sinds deze week voel ik me weer goed genoeg om zelf te koken. Het voelt heerlijk om opnieuw achter het fornuis te staan. Vanwege mijn lage hb slik ik al ijzertabletten maar vanuit het ziekenhuis kreeg ik ook de tip om flink wat rood vlees te eten de aankomende tijd. Zo gezegd, zo gedaan! Vanavond stonden er verse tartaartjes op het menu. Ik combineerde ze met gebakken aardappeltjes en wortels. Het was erg lekker dus voor het eerst sinds tijden, plaats ik weer een recept online.

Ingrediënten voor 2 personen:

3 tartaartjes
6 aardappels
500 gram waspeentjes
zout
zwarte peper
knoflook
peterselie
olijfolie

Schil de aardappels en snijd ze in blokjes. Kook de aardappels gaar in ruim water met een snufje zout in 25 minuten. Giet de aardappels af en laat ze minimaal een kwartier uitwasemen.
Verhit een scheut olijfolie in een koekenpan en bak de aardappels in 15 minuten licht krokant. Schep ze af en toe voorzichtig om zodat de blokjes mooi intact blijven.
Schrap ondertussen de waspeentjes en snijd ze in stukjes. Verhit in een wok wat olijfolie en wok de worteltjes met wat knoflook ongeveer 10 minuten.
Smeer de tartaartjes in met wat olijfolie en wrijf ze in met zwarte peper en zout. Als de aardappeltjes en worteltjes bijna klaar zijn, verhit je een scheutje olijfolie in een grillpan. Bak de tartaartjes op hoog vuur aan beide kanten 2 minuten.
Verdeel de aardappeltjes, worteltjes en tartaartjes over twee borden. Bestrooi de worteltjes met wat peterselie voor het serveren. Eet smakelijk!

vrijdag 14 september 2012

Shoplog Miss Etam


Het is allemaal leuk en aardig zo'n zwangerschap en keizersnede maar het is een crime voor je garderobe. Ik heb inmiddels een enorme verzameling kleding waarvan ik maar heel weinig pas. Voor mijn zwangerschap had ik maat 36 en was ik behoorlijk getraind. Toen werd ik zwanger en, vrij logisch, behoorlijk dik. In totaal kwam ik 11 kilo aan. Vrij gemiddeld en niet wereldschokkend maar ik was wel veroordeeld tot de aanschaf van positiekleding. Een kleine drie weken geleden kreeg ik een keizersnede. Inmiddels zit ik 3 kilo boven mijn oude gewicht maar mijn figuur is toch dusdanig veranderd dat ik weinig oude kleding meer pas.
Tops en shirts zijn wat lastig omdat ik dankzij de borstvoeding een gezellige cup 75f heb gekregen. Die voorgevel kan ik wat lastig kwijt in mijn meeste oude shirts. Ook zijn hooggesloten halslijnen wat lastig met het geven van borstvoeding. Hmmm...
Mijn oude broeken zitten perfect op mijn benen maar gaan (nog) niet dicht. Mijn heupen zijn wat breder en mijn buik is ook nog een beetje bol. Het litteken van de keizersnede is verder nog zo gevoelig dat ik er vrij weinig op verdraag. (Eigenlijk is heel mijn buik nog behoorlijk gevoelig...) Mijn positieskinny van de H&M paste ik nog wel maar die heb ik zo vaak gedragen toen ik zwanger was dat ik er deze week compleet uitscheurde. Enkeltje prullenbak! Mijn mintgroene positiebroek kon tijdens mijn zwangerschap mijn groeiende buik al niet meer handelen en ligt ter reparatie bij mijn moeder. Verder zijn mijn andere positiebroeken te ruim.
Kortom, ik moest eraan geloven, ik had nieuwe broeken nodig. Omdat ik toch hoop weer in mijn oude broeken te passen binnenkort, wilde ik zo min mogelijk geld eraan uitgeven. Ondanks mijn hartgrondige pesthekel aan de Miss Etam Outlet bij mij in de buurt, besloot ik daar woensdag toch eens een kijkje te gaan nemen omdat je daar heel goedkoop kleding kunt scoren. Na Sam 's middags gevoed te hebben, liep ik achter de kinderwagen samen met mijn moeder naar het winkelcentrum. Uiteindelijk scoorde ik een donkerblauwe chino (19 euro), een jeanslegging (14,95 euro) en een kruising tussen een legging en een broek in het zwart (19,95 euro). Missie geslaagd! Al hoop ik wel snel weer mijn oude broeken te passen.

donderdag 13 september 2012

How's life?



Wow, wat een bijzondere tijd is dit zeg. Onze kleine man is inmiddels 19 dagen oud en doet het supergoed. Ik ben zo blij dat de zwangerschap, de bevalling en de ziekenhuisopname achter de rug zijn. Heb me zo lang, zo slecht gevoeld maar nu kan ik eindelijk genieten. Ondanks dat ik nog lang niet de oude ben, voel ik me iedere dag een stukje beter. Ik begin langzaam uit het dal te klimmen en dat voelt heel erg fijn.
Ik vind het heerlijk om voor Sam te zorgen. Het is een makkelijke baby, hij huilt alleen als hij honger heeft of krampjes. De borstvoeding loopt inmiddels ook goed en hij slaapt ook prima. Verder is hij al heel alert en bewegelijk. Ik betrap mezelf erop dat ik uren naar hem kan kijken. De gebroken nachten vind ik wel erg pittig maar dat lijkt me niet meer dan logisch.
Ik had nooit gedacht dat ik het zo geweldig zou vinden om moeder te zijn. De enorme liefde die Sam bij me losmaakt is echt onvoorstelbaar. Ik weet heus wel dat dit deels een hormonenkwestie is trouwens, maar toch...Wat houd ik verschrikkelijk veel van dat kleine hoopje mens dat naast me ligt te slapen nu. Kan me geen leven meer voorstellen zonder hem.

maandag 3 september 2012

Lieve, kleine Sam





Wat een heftige week hebben we achter de rug zeg. Gelukkig mochten Sam en ik dit weekend eindelijk naar huis. Mijn herstel heeft tijd nodig en er zal nog wel het één en ander verwerkt moeten worden maar het gevaar is geweken. Ben zo blij en gelukkig met onze zoon. Het is echt een lief klein mannetje en hij doet het hartstikke goed. Ben heel erg bang geweest dat hij last zou hebben van wat er allemaal met mij is gebeurd maar hij doet het hartstikke goed. Thank God! Zo langzamerhand kan het genieten gaan beginnen.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...