donderdag 15 november 2012

Marktplaats irritaties

De laatste tijd breng ik via mijn telefoon regelmatig een bezoekje aan marktplaats. Met een baby in huis, blijk je namelijk continu iets nodig te hebben. Aangezien ik geen dief van mijn portemonnee wil zijn, probeer ik dus koopjes te scoren op marktplaats. Ik heb, al zeg ik het zelf, al behoorlijk wat leuke babyaankoopjes gedaan. Denk aan een rekbare draagdoek, een winterjasje van Noppies en geinige slofjes. Hoewel ik me prima vermaak op marktplaats, begin ik me ook te ergeren aan bepaalde zaken. Bijvoorbeeld:

- Mensen die afgeragde kleding te koop aanbieden. Gewoon met vlekken gaten en dergelijke! Yak...
- Of andere afgeragde producten. Denk aan bijvoorbeeld een box met afgekloven spijlen. Prima voor een tweede ronde...not!
- Mensen die rijk denken te worden op marktplaats. Ik ben echt niet iemand die 50 cent biedt op babykleding maar soms sla ik echt achterover wat mensen durven te vragen voor tweedehands babykleding.
- Mensen die niet reageren op een mail. Wil je het dan wel verkopen?
- Mensen die verkochte items pas een week na het ontvangen van het geld op de post doen. Als ik het geld snel overmaak, verwacht ik mijn gekochte spullen toch wel binnen een paar dagen in huis te hebben.
- Mensen die beweren je spullen op de post te hebben gedaan maar dat niet doen of verkeerd. Dit is me gelukkig maar een keer overkomen maar ik werd er wel flink pissig van!
- Mensen die exorbitante verzendkosten rekenen voor bijvoorbeeld een shirtje in maat 68. (Om vervolgens een onvoldoende gefrankeerde envelop op je deurmat te vinden!)

Wat mij betreft wegen deze irritaties niet op tegen alle voordelen die marktplaats te bieden heeft, maar soms snap ik echt de gedachtengang niet van bepaalde personen. Maar goed, ik heb mijn hart weer even gelucht ;-)
Normaal gesproken ben ik trouwens niet enorm snel geïrriteerd. Ik heb geen idee waarom al deze marktplaatsperikelen iets in mij triggeren. Laat ik het maar op ontzwangeren gooien.

vrijdag 9 november 2012

Dag 11 - Je lievelingsoutfit



Ik vond het wel weer eens tijd worden voor de 30 dagen challenge. Vandaag ga ik het hebben over mijn lievelingsoutfit. Heb er even over na moeten denken, hoe ik dit blogje zou invullen. Uiteindelijk heb ik besloten maar wat foto's te maken van een outfit die ik echt heel graag draag de laatste tijd in plaats van bijvoorbeeld een collage van kledingstukken of een supernette outfit die ik alleen bij een bruiloft zou dragen.
Tja, zoals zoveel vrouwen houd ik van kleding maar een fashionista ben ik niet. Ik houd van spijkerbroeken, gympjes en toffe shirts. Aangezien ik mijn zogeheten toffe shirts al een klein jaar niet meer heb kunnen dragen, (eerst een dikke buik en vervolgens dikke Lola's ;-)) trek ik nu meestal een topje aan met een vest. Heel soms doe ik ook wel eens jasje aan over een topje trouwens. Ook draag ik af en toe een legging met zo'n simpel stretchrokje erover van The Sting of de H&M.
Je kunt me de laatste weken regelmatig spotten in een outfit zoals op de foto's bij dit blogje. De samenstelling wisselt want ik heb drie van dit soort vesten en twee verschillende skinnybroeken. Verder varieer ik met schoenen afhankelijk van het weer. De ene dag trek ik Uggs aan, de andere dag mijn nieuwe laarzen of een paar Vans.
Vandaag droeg ik de bovenstaande outfit. Niet bijzonder maar wel erg fijn! Je ziet een gestreept vest van Björn Borg van een jaar of vier geleden met daaronder een zwarte tanktop van H&M. Verder draag ik een zwarte skinny van de H&M en zwarte laarzen die ik onlangs bij Dolcis kocht. De laarzen zijn in het echt trouwens leuker dan op de foto's, dat jullie het even weten ;-)
Op dit moment is dit wel mijn lievelingsoutfit denk ik. Het zit lekker, ik voel me er prettig in, geschikt om borstvoeding te geven en het is ook redelijk gekleed. Vind het dragen van winterkleren altijd een stuk minder fijn dan het dragen van zomerkleren maar dit vest is zo fijn dat ik vergeet dat ik eigenlijk niet van de warme winterkleding ben.

donderdag 8 november 2012

Shopperdeshop










Ik vind het zelf altijd erg leuk om te zien wat andere bloggers hebben gekocht in een shoplog. Vandaar dat ik vanmorgen het huis eens ben doorgegaan om de spullen te verzamelen die ik de afgelopen twee maanden heb aangeschaft. Het is behoorlijk wat maar dat heeft te maken met het feit dat ik geld en cadeaubonnen te besteden had van zowel Sam's geboorte als van mijn verjaardag.
Een maand na de geboorte ging ik voor het eerst langs de Prénatal omdat we twee dingen echt nodig hadden, een borstkolf en een babyfoon. Ik had voor deze dingen al op marktplaats gekeken maar een tweedehands kolf van een onbekende vond ik niet zo'n fris idee en ik kon de babyfoon die ik wilde niet heel veel goedkoper online vinden. We hadden een aantal royale bedragen gehad van onze grootouders dus we besloten dat geld daaraan te besteden. Even een vermogen neergeteld maar dan heb je ook wat!
Van een cadeaubon van de H&M die ik van mijn oma kreeg, kocht ik drie nieuwe broeken. Net na de geboorte van Sam kocht ik ook al drie broeken maar twee daarvan zakken inmiddels van mijn kont af. Aangezien mijn bekken toch wat breder is geworden, pas ik mijn oude broeken ook niet meer. Het probleem dat ik niets heb om aan mijn kont te trekken deze winter heb met deze aankoop dus opgelost. Thanks oma!
Bij Dolcis kocht ik deze week een paar stoere zwarte laarzen in de sale voor 29,95 euro. Mijn zwarte laarzen van twee jaar geleden had ik dit voorjaar al de container in gemikt omdat de gaten erin waren gevallen dus dit is een mooie vervanging voor als ik niet op Uggs of gympen wil lopen.
Een paar weken geleden was ik in het centrum van mijn geboortedorp en daar liep ik tegen deze groene parka aan bij C&A. Er zat toen 25% korting op dus ik betaalde toen iets van 36,50 euro in plaats van 50 euro. Ik wilde eigenlijk vorige winter al zo'n soort jas kopen maar zag toen alleen een exemplaar van 400 euro (van Dunham???) en dat vond ik veel te duur. Heb deze ook een maatje groter genomen zodat mijn borstvoedingsvoorgevel erin past. Eventueel kan Sam er deze winter in de draagzak ook onder als het heel koud is dus dat is ook prettig.
Van mijn zwager en schoonzus kreeg ik voor mijn verjaardag een cadeaubon van een kookwinkel in Amersfoort. Daarvan kocht ik een dunschiller van Jamie Oliver en cakevompjes met de afdruk van een fossiel erin. Ik heb de bakvormpjes nog niet geprobeerd maar ik ben nu al verziekt voor de rest van m'n leven met die dunschiller.
Van het geld van mijn verjaardag kocht ik een armband van Pandora met drie bedeltjes die samen de naam Sam vormen. Normaal weet ik nooit een bestemming voor verjaardagsgeld maar dit jaar wist ik al lang dat ik graag zo'n armband wilde hebben. Ben er zo blij mee!
Van een vriendin kreeg ik voor mijn verjaardag een cadeaubon van de DA. Eigenlijk kom ik nooit in deze winkel omdat ik het geen fijne zaak vind maar twee weken geleden, ben ik gewapend met mijn cadeaubon toch maar naar binnen gestapt. Na lang zoeken, heb ik er twee nagellakken van Essie voor gekocht. Ik lak mijn vingernagels nooit maar mijn teennagels wel af en toe. Ik heb namelijk het idee dat ik een soort van apentenen heb en dat ik dat een beetje kan verdoezelen met nagellak haha...
Verder kocht ik bij de Kruitvat een bodylotion van Nivea voor onder de douche, een shampoo en haarmasker van Andrélon (echt een afrader trouwens!), een nieuw flesje Bio-Oil en een nieuwe gezichtscrème van Biodermal. De bodylotion van Nivea op de foto zat in de babytas van de C1000.
Tot slot kocht ik nog diverse babyspullen maar dat heb ik niet allemaal op de foto gezet. Jullie zien wel nog een fotootje van een te schattig broekje van de Hema met bijpassende slofjes.
Voor nu is het weer even klaar met dat gewinkel van mij maar het was wel heerlijk om na al die maanden bedrust weer eens ongedwongen te shoppen. Hoop dat jullie het leuk vonden om mijn aankopen te zien in dit blogje.

vrijdag 2 november 2012

Liebster blog award



Door Evey van www.stylespy.nl werd ik onlangs getagd voor de Liebster Blog Award. Dank daarvoor nog trouwens ;-) Deze tag houdt het volgende in: 

De Liebster Award is een leuke award voor bloggers met minder dan 200 volgers. Het is de bedoeling dat je 11 dingen over jezelf vertelt en daarna een aantal vragen beantwoord van degene die aan jou deze award heeft uitgereikt. Vervolgens stel je nieuwe vragen aan de mensen die je tagt.

Ik heb even heel hard moeten verzinnen maar ik ben uiteindelijk tot het onderstaande lijstje gekomen van dingen die ik jullie over mezelf wil vertellen.

- Ik heb jarenlang op kickboksen, turnen en zwemmen gezeten.
- Mijn lievelingsboek is De ontdekking van de hemel van Harry Mulisch. (Mulisch is mijn held
trouwens!)
- Ik ben bij vlagen verslaafd aan marktplaats.
- Ik ben een chaoot. Ik ben heel vaak dingen kwijt, vergeet van alles en loop regelmatig drie keer de trap
op omdat ik eenmaal boven steeds niet meer weet wat ik kwam doen.
- Mijn eerste auto was een Suzuki Alto in de prachtige kleur lila.
- Ik heb geen groene vingers helaas. Ik hoef maar naar iets met blaadjes te kijken en het gaat hartstikke
dood.
- Ik heb een hekel aan mijn haar los dragen. Het voelt warm in mijn nek en het kriebelt. Ik sleep daarom
altijd haarelastiekjes met me mee.
- Ik ben waarschijnlijk de enige vrouw ter wereld die niet verslaafd is aan chocolade. (Behalve als ik
zwanger ben dan!) Ik lust het wel maar kan het maanden niet eten. Chips daarentegen... Ik eet net zolang
tot ik de bodem van de zak zie.
- Ondanks dat ik inmiddels 26 jaar ben, heb ik al mijn opa's en oma's nog. Ik heb zelfs een stiefoma en  
een stiefopa omdat de ouders van mijn vader na hun scheiding weer hertrouwd zijn.
- Ooit maak ik een parachutesprong en haal ik mijn motorrijbewijs.
- Mijn voornemen om in het voorjaar van 2013 weer op mijn surfplank te staan, staat nog steeds.
Ondanks de nasleep van mijn zwangerschap, hoop ik zo dat ik hierin ga slagen.

Hieronder vind je de vragen van Evey en mijn antwoorden daarop:

Hoelang denk je nog te gaan bloggen?
Geen idee! Ik hoop nog lang door te gaan met bloggen maar ik zie wel hoe het loopt in het leven. Tot nu toe vind ik het erg leuk en mis ik het ook echt als ik een poosje niet in staat ben geweest om een blogje te schrijven.

Welk doel heb je met je blog?
Ik zie mijn blog vooral als mijn uitlaatklep. Het is mijn eigen plekje op het wereldwijde web en ik kan er dingen plaatsen die ik kwijt wil en die me interesseren. De comments die ik krijg op mijn blogjes vind ik erg leuk. Als het even niet lekker gaat, steunen niet alleen mensen in real life me, maar ook online. Heel lief! Daarnaast vind ik het leuk om wat dingen bij te houden over Sam zodat ik dat over een paar jaar kan teruglezen.

Wat wou je altijd doen maar heb je nog steeds, zucht..., niet gedaan?
Ik wilde altijd dolgraag naar Australië maar steeds kwam het er maar niet van. Andere vakantiebestemmingen kregen steeds voorrang omdat ze goedkoper waren of de voorkeur hadden van mijn reisgenoten. Jammer genoeg gaat het voorlopig ook niet gebeuren omdat ik zo'n reis niet zie zitten met een klein kind.

Wat doe je naast je blog?
Op dit moment ben ik vooral voor mijn baby aan het zorgen en aan het herstellen van mijn zwangerschap en bevalling. Normaal gesproken werk ik als docent op een middelbare school, spreek ik af met vrienden en sport ik veel.

Liever luxe op reis of backpacken?
Backpacken! Natuurlijk is luxe soms best leuk maar ik houd ervan om te backpacken. Ik heb niet veel nodig om gelukkig te zijn en reis het liefst met zo min mogelijk bagage. Dat gaat in de toekomst met de komst van Sam iets minder makkelijk worden vermoed ik maar ik ga m'n best doen.

Welke Fashion Faux Pas ben je ooit schuldig aan geweest?
Tja, waar zal ik beginnen want het zijn er behoorlijk wat. Ik kan me herinneren dat ik in de onderbouw van de middelbare school regelmatig in een Adidas trainingspak rondliep. Het was zwart met oranje emblemen en vooral erg jongensachtig. Ik droeg mijn haar toen ook strak uit mijn gezicht met gel. Het was niet charmant kan ik jullie vertellen. Ik kan me uit mijn middelbare schooltijd ook nog een zwart truitje herinneren met een kol en korte mouwen. Alsof de combinatie van een kol en korte mouwen nog niet apart genoeg was, droeg ik het op een witte 3/4 broek met hoge, zwarte gympen van Marco Polo. Ik voelde me megahip maar achteraf gezien was het niet zo'n succes. Tegen de tijd dat ik ging studeren ging het iets beter maar mijn voorliefde voor comfy kleding maakt dat ik nog steeds wel eens de mist in ga.

Wat is je lievelingsblog?
Ik vind het lastig om een bepaalde blog uit te kiezen maar er zijn wel een aantal blogs die daarvoor in aanmerking komen. Dat zijn: www.stylespy.nl, www.anoukliebers.com, www.mcdid.nl, www.mamaelise.blogspot.com, www.jesdiny.blogspot.com en www.floorschrijft.wordpress.nl.

Welk item staat al jaren op je wishlist?
Daar kan ik kort en krachtig over zijn, een Imac van Apple. Jammer genoeg vind ik het echt een te dure desktop voor hetgeen dat wij met computers doen. Daarnaast doet onze Dell het ook nog prima dus tja...

Was je vroeger fan van de Backstreet Boys?
Nope! Ik kom uit een muzikaal gezin en ben opgegroeid met muziek. Mijn ouders hadden een enorme muziekcollectie en ik vond het veel interessanter om daarin rond te spitten. Neemt niet weg dat ik al de liedjes mee kon blèren want dat kon iedereen in die tijd. Had ook zeker geen hekel aan de BSB of de Spice Girls maar een fan was ik niet.

Welke blogpost van jezelf vind je het allerleukst en waarom?
Ik denk het überkorte blogje waarin ik de geboorte van mijn zoon aankondig. Het blogje op zich is niet bijzonder maar het feit dat ik in staat was om zo'n blogje te typen op mijn telefoon na alle gebeurtenissen was dat wel.

Wat is je lievelingsmythe?
Jason en het Gulden Vlies. Dit is een Griekse mythe over Jason, Medea en de Argonauten. Als tiener hoorde ik voor het eerst van deze mythe en ik vond het direct heel interessant.

Aangezien dit een bekende tag is, weet ik niet precies wie hem al wel of niet heeft gekregen. Vandaar dat ik iedereen vrij laat om hem over te nemen. Ik vond de vragen van Evey erg leuk om te beantwoorden dus mijn voorstel is om die vragen ook gewoon te gebruiken als je deze tag overneemt ;-)

We are a family now



Aankomende zondag is Sam alweer 10 weken oud. Langzamerhand raken we eraan gewend dat we geen stel meer zijn maar een gezin. Niet alleen vriend en vriendin maar ook papa en mama. Ik kan jullie vertellen, het voelt goed. Ondanks mijn lichamelijke klachten en het niet goed in mijn vel zitten ten gevolge van de bevalling, geniet ik enorm.
De eerste weken dat Sam er was, dacht ik iedere dag wel een paar keer: huh, ik heb een baby, ik ben moeder! Ik moest nog een beetje wennen aan mijn nieuwe rol. Ik had gedacht dat ik als persoon veel meer zou veranderen. Ik ben echter gewoon mezelf gebleven behalve dan dat ik een heel klein mannetje heb gekregen waar ik enorm veel van hou! Sam hoort helemaal bij mij en mijn vriend en we kunnen ons nu al amper meer voorstellen hoe het was toen hij nog in mijn buik zat.
Na allerlei verhalen te hebben gehoord van vriendinnen over huilbaby's, reflux, KMA en nog veel meer, had ik me voorbereid op het ergste. Gelukkig zijn we gezegend met een behoorlijk makkelijke baby. Natuurlijk huilt Sam wel maar niet heel de dag door. Gewoon als hij honger heeft of wanneer hij vindt dat hij lang genoeg in zijn bed of de box heeft gelegen. Vanaf dat hij 6 weken is, slaapt hij meestal door. Zo komen wij ook weer aan onze slaap toe en dan is het niet zo erg als hij onverhoopt toch een keer om drie uur 's nachts wil drinken.
Verder geef ik nog steeds borstvoeding. In het begin vond ik het nogal een geklooi maar toen het eenmaal liep, ging het als een trein. Na alle ellende van zwanger zijn, spoedkeizersnedes en de hele nasleep ben ik blij dat de borstvoeding in ieder geval wel gelukt is. Voel ik me toch nog een beetje vrouw.
Ik hou sinds de komst van Sam nog meer van mijn vriend dan ik al deed. Hij is echt superpapa. Hij verschoont poepluiers, trekt schone kleertjes aan, zingt liedjes, doet de was en als Sam dan een keer 's avonds huilt, zegt hij tegen mij: 'Ga maar lekker douchen schatje!' Wat een topvent heb ik zeg.
Ja, ik ben gelukkig met mijn mannen. Sam was alle ellende meer dan waard. What doesn't kill me, makes me stronger. Volgens een vriendin wordt het vanaf nu alleen maar leuker en makkelijker dus ik wacht rustig af.

woensdag 24 oktober 2012

Tweede bezoek CB + korte update



Afgelopen weekend was Sam alweer 8 weekjes oud. Vorige maand schreef ik een blogje over hoe snel de eerste maand voorbij is gevlogen niet wetende dat de tweede maand nog veel sneller zou gaan voor mijn gevoel. Want wat gaat het hard, damn! Mijn lieve kleine kerel lijkt wel per dag te groeien.
Aangezien meneer de twee maanden voorbij is, moesten we ons gisteren weer melden op het consultatiebureau. Bij het meten en wegen bleek hij een flinke inhaalslag te hebben gemaakt. Van een kleine, te vroeg geboren baby is hij uitgegroeid tot een babyboy die keurig op de middellijn loopt. Hij is nu 58 centimeter en weegt 4925 gram. Ben nu een supertrotse mama dat begrijpen jullie natuurlijk wel ;-) (En stiekem ook erg blij dat Sam het zo goed doet op mijn borstvoeding!)
Ook was het tijd voor de eerste inentingen. Sam hield zich goed. Hij huilde even hard bij de prikken maar zodra hij bij me zat, vond hij het wel weer ok. Wel vet zielig zeg, van die prikken in zo'n klein hummeltje. Oh God, en dat trillende onderlipje en die blik van: wat flik je me nou? Gelukkig heb ik het droog weten te houden, ben ik toch minder labiel dan dat het lijkt.
Zoals jullie gemerkt hebben, zijn er de afgelopen week geen blogjes online gekomen. Ik moest wat dingen voor mezelf op een rijtje krijgen. In mijn vorige post heb ik al geprobeerd uit te leggen hoe ik me voel op het moment. Ik kan niet precies in woorden vatten wat ik precies ervaar maar zowel geestelijk als lichamelijk voel ik me niet mezelf. Afgelopen week heb ik besloten dat ik met de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis ga praten. Dit is me al aangeraden direct na de bevalling en bij diverse nacontroles. Toen wilde ik er niet aan, eigenlijk nog steeds niet..., maar wie niet waagt wie niet wint. Normaal sta ik nooit open voor dit soort dingen omdat ik altijd alles zelf wil oplossen. Toch wil ik me openstellen voor zo'n gesprek omdat ik denk dat ik dit misschien niet zelf kan oplossen. Daarnaast wil ik ook niet blijven aantobben maar gewoon zoveel mogelijk genieten van Sam. Volgende week ga ik bellen voor een afspraak. Pfff, wat een stap zeg...wish me luck!

maandag 15 oktober 2012

Nacontroles en ander leed




Pfff, de afgelopen week was heftig. Er is zoveel gebeurd dat het er even niet van gekomen is om te bloggen. Binnenkort ga ik dus weer een beetje bij lezen op jullie blogs want ik zie heel veel interessante zaken voorbij komen op bloglovin. Voor nu even dit blogje om mijn afwezigheid toe te lichten.
Ik had vorige twee controles bij zowel de gynaecoloog als de verloskundige. Ik moet zeggen dat ik die twee afspraken als erg confronterend heb ervaren. Vooraf had ik niet gedacht dat dat het geval zou zijn en ik ging redelijk open deze gesprekken in maar het heeft heel wat bij me losgemaakt. Ik heb veel dingen gehoord die ik liever niet wilde horen over zaken rondom de geboorte van Sam en ook een aantal onderzoeksuitslagen gekregen die niet om over naar huis te schrijven zijn. Ik vind het best wel lastig om daarmee om te gaan omdat ik nu voor het eerst in mijn leven te maken heb met een lichaam dat echt niet wil meewerken. Altijd ben ik in goede conditie geweest en emotioneel stabiel maar hoe anders is dat sinds Sam is geboren. Hoewel ik heel dankbaar ben dat ik uiteindelijk een gezonde zoon heb gekregen, gaat het met mij nog niet zo lekker.
Vorige week heb ik officieel de diagnose HELLP en eclampsie gehad. Het is een ingewikkeld verhaal om uit te leggen maar het komt erop neer dat dit een hele ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging is. Ik ben bijna dood geweest en Sam ook. De herstelperiode duurt minimaal 9 maanden tot een jaar, dat is langer dan een zwangerschap! Ik vind het heel moeilijk om die tijd te overzien omdat het gewoon zo lang is. Toen ik zwanger was heb ik al heel veel bedrust moeten houden en nu kan ik ik eigenlijk nog steeds niet heel veel. Mijn bloeddruk is ook nog steeds vrij hoog en daardoor kan ik de medicatie niet volledig afbouwen. Ik had gehoopt dat dit wel zou kunnen nu maar de artsen vinden het onverantwoord om te doen. Verder heb ik nog heel erg last van mijn geheugen en dergelijke. Ik voel me heel traag in mijn hoofd. Ik kan gesprekken niet goed volgen, moet zoeken naar woorden en door drukte krijg ik heel erg hoofdpijn. Dit is restschade van die torenhoge bloeddruk die ik tijdens mijn bevalling had, hierdoor is mijn zenuwstelsel overbelast geraakt. Hopelijk herstelt zich dit weer volledig. Ik hoop het want ander wordt het een beetje moeilijk om mijn beroep uit te oefenen in de toekomst. Al mijn organen hebben verder een optater gehad en hebben tijd en rust nodig om er weer bovenop te komen. Tel daarbij op een keizersnede, heel veel bloedverlies en de normale ongemakken van het krijgen van een kind. Ik voel me niet fijn en vooral totaal niet mezelf.
Het geestelijke aspect vin ik zwaarder dan het lichamelijke aspect. Dat lichaam heeft gewoon tijd en rust nodig en dan komt het met wat geluk wel weer redelijk in orde. Mentaal zit ik in de knoop. Ik wilde altijd drie kinderen maar door deze ervaring en alle restricties bij het krijgen van een eventuele tweede, twijfel ik hierover. Natuurlijk is het nog vroeg maar ik vraag me echt af of ik niet gewoon heel gelukkig moet zijn met alleen Sam. Ik ben doodsbang om nog een keer zwanger te worden, ooit... Wat is wijsheid? Wil ik dit nog wel een keer gaan doen? Het zal een zware zwangerschap worden waarschijnlijk. Dit hoeft geen tweede keer te gebeuren maar omdat er in mijn geval een erfelijke factor meespeelt, is de kans wel aanzienlijk. Ik zal  direct onder controle in het ziekenhuis komen te staan, sowieso een keizersnede krijgen bij een (waarschijnlijk) te korte zwangerschapsduur en bedrust moeten houden. En wat als het dan toch mis gaat? Wat heeft Sam aan een broertje of zusje terwijl hij geen moeder meer zal hebben?
Soms vraag ik me af waarom een tweede zwangerschap me zo bezighoudt. Ik heb toch net pas Sam gekregen? Voorlopig mag ik niet eens zwanger worden vanwege de vele risico's. Trouwens ik mag pas zwanger worden als de gynaecoloog daar toestemming voor geeft. Toch wil ik diep in mijn hart nog wel een tweede. Het is niet dat ik jaloers ben op zwangere vrouwen, totaal niet, maar ik zou het graag nog een keer mee willen maken. Dan wel op een fijne manier alleen dat zal toch niet gaan gebeuren. Het is moeilijk om te beseffen dat ik nooit een kind zelf op de wereld zal zetten. Ik heb Sam, I know... maar ik weet niet wat weeën zijn. Ik weet niet hoe het is om je kind naar buiten te persen en op je buik te krijgen. Hoe het om het helemaal af te maken. Ik wil nog een keer met een hoogzwangere buik door de Prénatal hobbelen en ik weet nu al dat dat nooit gaat gebeuren. Dat doet best pijn.

maandag 8 oktober 2012

Spaghetti Carbonara



Ik ben dol op pasta, werkelijk waar! Tijdens mijn zwangerschap had ik er opeens maanden geen trek meer in maar dat ben ik de laatste weken flink aan het inhalen. Vorige week maakte ik voor het eerst sinds maanden weer eens spaghetti carbonara. Mijn vriend vindt dit altijd erg lekker en toen ik zwanger was, vroeg hij vaak of ik dit wilde maken. Dat deed ik niet want naast dat ik geen trek in pasta had, zitten er ook rauwe eieren verwerkt in dit gerecht. Gelukkig heb ik inmiddels mijn eetlust weer terug en zijn rauwe eieren ook geen probleem meer. Hieronder vind je het recept van mijn variant van deze pasta.

Ingrediënten voor 2 personen:

250 gram spaghetti
200 gram spekreepjes
200 gram crème fraiche
2 eieren
60 gram Parmezaanse kaas
1/2 ui
olijfolie
zout
zwarte peper
knoflook
salie

Breng een pan water met een snufje zout aan de kook. Kook de spaghetti in ongeveer 11 minuten beetgaar.
Klop in een kom de eieren los. Meng de losgeklopte eieren met de crème fraiche en Parmezaanse kaas. Breng het mengsel op smaak met wat zout en zwarte peper.
Snipper de halve ui en verhit wat olijfolie in een koekenpan. Bak de ui tot hij glazig is en voeg daar vervolgens de spekreepjes met wat knoflook aan toe. Bak de ui en spekreepjes onder voortdurend omscheppen ongeveer 4 minuutjes.
Giet de pasta af in een vergiet. Doe de pasta gelijk terug in de pan zodat het niet teveel afkoelt. Voeg het mengsel van spek en ui eraan toe en roer het even door elkaar. Schenk nu het mengsel van ei, crème fraiche en kaas erbij en hussel alles met twee vorken goed door elkaar.
Serveer de spaghetti in pastaborden gegarneerd met wat salie. Ik zet altijd een lekker frisse salade op tafel erbij. Eet smakelijk!

zondag 7 oktober 2012

Mirror shots



Ik ben zo blij vandaag! Ik heb namelijk gewoon mijn oude spijkerbroek aan. (Ik ga het voor het gemak maar niet hebben over het feit dat het een baggy spijkerbroek is die nu iets minder baggy zit...)
Deze morgen begon iets minder blij. Mijn vriend is in ons huishouden verantwoordelijk voor de was. Dat doet hij hartstikke goed maar niet altijd even georganiseerd. Tja, het is en blijft een man! Op het moment heb ik slechts twee broeken en een legging die ik pas en vanmorgen bleken al deze items in de was te zitten. Arghhh! Normaal geen probleem natuurlijk maar we moeten vanmiddag naar mijn ouders waar ook andere mensen op visite zijn. Ik ben niet heel moeilijk maar daar wilde ik niet heen in mijn joggingbroek.
Enigszins gefrustreerd ging ik in mijn kast op zoek naar iets wat ik zou kunnen aantrekken. Drie weken geleden had ik deze jeans ook al eens geprobeerd aan te doen en toen ging hij verre van dicht. En vandaag, tot mijn verbazing, wel! Helemaal blij viel ik dan ook mijn vriend huilend in de armen. Ooit was er trouwens een tijd dat ik zelden huilde en heel stoer was ;-)
Ik combineerde deze broek van G-star met mijn nieuwe blazer met bloemen. Verder draag ik een witte longsleeve van de H&M en witte gympjes van Jack Parcell voor Converse.

donderdag 4 oktober 2012

De babykamer








Vanmorgen schoot me opeens iets te binnen: had ik een paar maanden terug niet beloofd om foto's van de babykamer te posten als deze klaar zou zijn? Inderdaad ja, dat had ik beloofd. Sterker nog, afgelopen zomer heeft mijn vriend deze foto's al speciaal voor dat doeleinde gemaakt met zijn spiegelreflex. (Ok, ook een beetje voor het fotoalbum van Sam natuurlijk!) 
Onder het motto beter laat dan nooit, dus wat kiekjes van de babykamer van Sam. Afgelopen zomer was het nog een beetje leeg en vooral erg netjes. Inmiddels is daar wel verandering in gekomen, kan ik jullie vertellen. Zoals jullie kunnen zien is het een vrij fleurige kamer geworden met een soort van dierenthema. Dat was oorspronkelijk niet de bedoeling maar het is een beetje zo gegroeid toen ik verliefd werd op de dierenkoppen voor aan de muur van Bibib en door de giraf die mijn broertje voor aan de muur heeft gemaakt.
We hebben ervoor gekozen om het een beetje low-budget te houden vandaar dat we veel spullen bij Ikea hebben gekocht. Een aantal dingen zoals bijvoorbeeld de vakkenkast hadden we al en daar wilden we het wel een beetje bij laten matchen. We vonden het daarom een beetje zonde om een dure babykamer te kopen terwijl er dan in dezelfde kamer nog meubelstukken stonden met een heel andere stijl. Verder hadden we ook nog het probleem met de kledingkast. Dit is namelijk de grootste kamer van het huis en oorspronkelijk stond op deze kamer een hele grote (gammele) kledingkast waar we heel veel in hadden opgeborgen. Als we een echte babykamerkast zouden kopen, zouden we opeens heel veel bergruimte missen. Daarom hebben we besloten om wel een nieuwe kast te kopen maar dan een gewone grote-mensen-kast. Het is, erg origineel, een Pax-kast van Ikea geworden. 
Wij zijn in ieder geval erg blij met deze kamer en Sam hopelijk ook. Op dit moment slaapt hij nog in een wiegje naast ons bed maar ik denk (en hoop) dat Sam hier binnenkort lekker zal gaan slapen. Tot die tijd verschonen we hem hier en gaat hij in deze kamer in bad. 

woensdag 3 oktober 2012

Dag 10 - Je eerste herinnering

Mijn allereerste herinnering dateert uit 1987. (Pfff, ik word oud haha...) Ik was toen anderhalf jaar en was toen op vakantie in Portugal. Het was mijn eerste echte vliegvakantie. Mijn ouders waren daarvoor ook al met me op reis geweest maar ze hadden me nog niet eerder meegenomen in een vliegtuig.
Mijn herinneringen aan die vakantie zijn heel vaag. Het zijn maar een paar momenten die ik me voor de geest kan halen. Mijn moeder heeft jarenlang beweert dat die herinneringen niet echt waren maar dat het gewoon beelden waren die ik later eens terug had gezien in het fotoalbum van die reis. Toen ik een jaar of twintig was, was ik het zat want ik wist wel beter. Ik gebood mijn moeder toen om dat fotoalbum tevoorschijn te halen zodat ik die foto's kon zien die volgens haar mijn zogenaamde herinneringen waren. Guess what, van de dingen die ik me herinner, bestonden helemaal geen foto's! Het bewijs dat mijn herinneringen echt waren, was dus geleverd.
Tja, wat herinner ik me dan eigenlijk precies? Het eerste en duidelijkste wat ik me voor de geest kan halen is dat ik buiten in een kinderstoel op het balkon of terras van het gehuurde appartement zat. Ik was zo'n doosje snoepjes aan het eten met van die oranje en roze balletjes. Volgens mij heette dat tumtummetjes maar dat weet ik niet zeker. Het was zo'n doosje waarin scheurrandje zat aan de bovenkant dat je open kon scheuren zodat je die snoepjes eruit kon schudden. Ik was dat dus aan het doen en blijkbaar besloot ik om die snoepjes niet op te gaan eten maar gewoon lekker in de rondte te smijten vanuit mijn kinderstoel. Op dat moment kwam mijn vader vanuit het appartement naar buiten gerend om me te vertellen dat ik daarmee op moest houden. Logisch wel, haha...
Het tweede (en tegelijkertijd het laatste) dat ik me herinner is dat ik bij mijn vader voorop de huurfiets zat. Hij was een rondje met me aan het fietsen langs het strand. Blijkbaar besloot hij om even een pauze in te lassen in het zand om een beetje bij te komen. Daar kwam echter niets van terecht want op het moment dat hij me in het zand wilde neerzetten, ging ik keihard huilen. Ik was er namelijk van overtuigd dat hij me in de râgout (dat at ik toen nogal veel) wilde neerzetten en dat wilde ik niet. Ook logisch wel!
Jammer genoeg heb ik geen foto's bij de hand van deze vakantie. Er is, zoals ik al eerder zei, wel een fotoalbum maar dat ligt bij mijn ouders thuis en die wonen jammer genoeg dik zeventig kilometer verderop. Ergens heb ik wel een grote foto samen met mijn moeder op het strand maar ik vermoed dat die ergens in een verhuisdoos zit op zolder. (Op die foto hield ze me trouwens vast want ik ben die hele vakantie niet meer van mijn angst voor râgout, oftewel zand, afgekomen.)  Aangezien ik nog zeker een stuk of tien onuitgepakte verhuisdozen heb, houden jullie die foto nog even van me tegoed. Deal?

maandag 1 oktober 2012

Pasta met zalm, tomaat en roomsaus



We hadden al een poosje geen vis gegeten dus gisteren stond er zalm op het menu. Ik besloot er een lekkere pasta mee te maken zodat ik ook een lading tomaten en een halve zak strikjesmacaroni kon opmaken. Aangezien het erg lekker was, wil ik het recept voor deze pasta graag met jullie delen. Oh ja, niet geheel onbelangrijk, deze pasta kun je in een kwartiertje op tafel zetten. De foto van dit gerecht verdient geen schoonheidsprijs maar het smaakt absoluut beter dan dat het er uitziet.

Ingrediënten voor 2 personen:

250 gram pasta
250 gram zalmfilet
5 à 6 cocktailtomaten
250 ml kookroom
1/2 ui
olijfolie
zout
zwarte peper
knoflook
oregano

Breng een pan water aan de kook met een snufje zout. Kook de pasta vervolgens beetgaar.
Snipper ondertussen een uitje en snijd de tomaten in partjes. Verhit een scheutje olijfolie in een wok en bak de ui glazig. Draai het vuur laag en doe dan de zalmfilet erbij. Na een minuut of twee kun je de zalm met je spatel uit elkaar duwen. Als je dat gedaan hebt, voeg je de room aan de ui en zalm toe. Breng het geheel op smaak met zout, zwarte peper, knoflook en oregano. Laat dit even op een laag vuur borrelen. Voeg pas op het laatste moment de tomaat toe want deze hoeft alleen maar even verwarmd te worden in de saus.
Giet de pasta af en voeg deze toe aan de wok. Spatel het geheel goed door elkaar. Verdeel de pasta over twee borden en klaar ben je. Eet smakelijk!

zondag 30 september 2012

Dag 9 - Mijn dag in foto's

Ja ja, ik vond het wel weer eens tijd worden om iets aan de 30 dagen challenge te doen. Vandaag is dag 9 aan de beurt en dat had nogal wat voeten in de aarde. Ik moet namelijk mijn dag in foto's laten zien maar ik vergat al een paar dagen steeds om foto's te maken. Gelukkig is het afgelopen vrijdag toch gelukt uiteindelijk. Ik maakte 's morgens namelijk de eerste foto die je hieronder ziet om door te sturen naar mijn vriend en toen dacht ik opeens: oh ja, laat ik nu eindelijk eens wat foto's maken voor de 30 dagen challenge! Zo gezegd, zo gedaan. Helaas heb ik 's avonds geen foto's meer gemaakt omdat de batterij van mijn telefoon leeg was. Niet dat jullie daar veel aan missen want het enige wat ik heb gedaan is een maaltijd in elkaar flansen, Sam een badje geven en TVOH kijken. Daar kunnen jullie je vast wel een voorstelling bij maken toch?
Aangezien ik een baby heb van een maand oud en verder nog niet zo heel veel kan en mag, heb ik geen hele spectaculaire bezigheden. Mijn daginvulling draait vooral om Sam. Maar om jullie een beetje een indruk te geven, heb ik de onderstaande foto's gemaakt. Ik hoop dat jullie het leuk vinden om een kijkje in mijn leven te krijgen. There we go!



Goedemorgen, laat je vooral niet misleiden door de tekst op mijn pak. Didn't happen!  Deze dag is voor mijn moeder al erg vroeg begonnen aangezien ik twee keer een maaltijd nodig had ;-)


Wegens een enorme voorraad aan blauwe muisjes eet ik ook maar weer eens twee beschuiten met muisjes. Vrees dat ik er anders tot volgend jaar mee blijf zitten. Niet dat dit een straf is hoor ;-)


Op nacontrole geweest bij de verloskundige.  Mijn HB is stijgende en mijn bloeddruk dalende! Ik ben er nog lang niet maar er zit in ieder geval verbetering in. (In dit gebouw zit ook het consultatiebureau zoals ik al eerder vertelde. Ik zal hier in de toekomst dus nog wel vaker gaan komen.)


Gelijk maar even doorgelopen naar de supermarkt voor het avondeten. Hartstikke druk op vrijdagmiddag natuurlijk, grr...


Sam ligt even in de box uit te buiken zodat ik kan eten en  opruimen.  Ik vind dit pak echt geweldig trouwens!


Nog even een blokje om geweest. Dit is het pad naast mijn huis en OMG... het wordt echt herfst! Kijk eens naar al die gevallen blaadjes.


Ik heb een uitbrekend schaap gespot. Ik zweer jullie, dat hij er echt vandoor wilde gaan haha...


Ik heb eindelijk Sam zijn kast doorgespit en alle kleertjes eruit gehaald die hij niet meer past. Vervolgens heb ik de hele handel gestreken (Het moederschap doet rare dingen met me want ik strijk zeer zelden!) en opgeruimd. Bye, bye maat 50, snik...

zaterdag 29 september 2012

Hormonale impulsaankoop



Deze week liep ik even snel door het winkelcentrum en opeens kwam ik dit jasje tegen. Ik was helemaal niet van plan om iets te kopen maar juist dan zul je zien dat je de leukste dingen tegenkomt. Eigenlijk is dit jasje totaal niet mijn stijl, ik houd namelijk niet van bloemenprintjes, niet van rood en niet van colbertjes. Toch vind ik het een heel mooi kledingstuk. (Duhhh, anders had ik het natuurlijk niet gekocht!)
Na lang twijfelen, besloot ik om dit jasje maar eens te passen in de winkel. Er hing alleen nog een maat 36 en tja, die maat had ik zo'n maandje of tien geleden nog wel maar nu niet meer. Wonder boven wonder ging het in dit geval klaarblijkelijk om een enorme maat 36 want dit colbertje zit me als gegoten, al zeg ik het zelf ;-) Tja, voor een prijsje van 17,95 kon ik me niet beheersen en rekende ik dit jasje af.(De originele prijs was 89,95!)
Geen idee wat er in me is gevaren om zo'n fleurig en vrolijk kledingstuk te kopen dat zo buiten mijn straatje valt. Ik geef de schuld maar aan mijn hormonen haha... Ook heb ik geen idee hoe ik het moet gaan combineren want ik heb niet echt kleding of schoenen waarmee zoiets te combineren valt. Heel handig! Het gaat wel lekker zeg met mij. Voorlopig heb ik mijn nieuwe aankoop dus maar even op een hangertje aan de kast gehangen zodat ik er fijn naar kan kijken. Tot afschuw van mijn vriend want die vind dit jasje helaas gruwelijk lelijk... Als iemand briljante ideeën heeft hoe ik dit jasje op een sportieve manier kan combineren dan houd ik me aanbevolen, bij voorbaat dank!

donderdag 27 september 2012

Bevallingsverhaal





Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog moest schrijven. Toch heb ik besloten om het te doen omdat ik denk dat het me zal helpen om de geboorte van Sam te verwerken en een plekje te geven. Daarnaast vind ik het fijn om alles met behulp van het verslag van het ziekenhuis op een rijtje te zetten omdat ik veel dingen kwijt ben. Mocht je binnenkort nog een bevalling te wachten staan, lees dan niet verder.
Vijf dagen voordat Sam werd geboren kwam ik op controle bij de gynaecoloog. Ik was toen ruim 36 weken zwanger. Al een aantal dagen voelde ik me echt niet lekker en mijn hoofdpijn die ik al weken had, werd iedere dag iets erger. In het ziekenhuis bleek dat mijn bloeddruk, ondanks de medicatie, verder aan het stijgen was. Aangezien ik vrijdag de afspraak voor de versiepoging had staan, mocht ik toch onder strikte voorwaarden naar huis. Ik kreeg wel op het hart gedrukt te bellen zodra mijn klachten verergerden of wanneer er nieuwe klachten bij kwamen. Helemaal vertrouwen deed ik het niet maar ik was wel blij dat ik niet hoefde te blijven. Mijn vorige ziekenhuisopname vond ik namelijk echt verschrikkelijk. De dagen daarop ging ik me streeds vervelender voelen maar niet zo dusdanig anders dat ik aan de bel trok.
Op vrijdagmorgen moesten we naar het ziekenhuis bellen om te vragen hoe laat er op de verloskamers plek was voor de versie. Om half 11 konden we terecht. Aan het einde van de morgen meldden we ons dus op de 6e etage van het ziekenhuis. Ik was behoorlijk zenuwachtig want een versie staat bekend als pijnlijk en vervelend. Dat bleek te kloppen! Toch had ik het erger en pijnlijker verwacht. Het vervelendste vond ik de weeënremmer die ik kreeg ingespoten. Je krijgt hier een hele snelle hartslag van, raakt buiten adem en wordt een beetje misselijk. Wat een naar gevoel is dat zeg. In totaal heeft de gynaecoloog drie pogingen gedaan. Bij de derde keer werd het flink pijnlijk omdat mijn buik helemaal beurs was van al dat geduw en getrek. Jammer genoeg was het allemaal voor niets want Sam bleef lekker met zijn hoofd omhoog liggen. Ik wist toen dus dat het sowieso een keizersnede zou waren.
Na de versiepoging moest ik weer ter controle aan de CTG. De gynaecoloog kwam langs terwijl ik op een bed lag bij te komen. Ze vertelde dat ze me direct wilde opnemen omdat mijn bloeddruk niet in orde was. Ik had het op zich wel zien aankomen maar toch voelde ik me heel naar en verdrietig toen ik dit nieuws kreeg. Mijn vriend heeft thuis mijn spullen opgehaald terwijl ik op de 5e etage werd geïnstalleerd.
Die avond begon mijn bloeddruk steeds verder te stijgen. De hoofdpijn die ik al weken had, werd ook steeds erger. Tegen middernacht kon ik amper meer uit mijn ogen kijken. Men vond mijn bloeddruk te hoog om me zo de nacht in te sturen vandaar dat er werd besloten om me om de twee uur wakker te maken voor een controle. Die nacht heb ik behoorlijk slecht geslapen. De volgende morgen voelde ik me enorm beroerd. De zaalarts besloot daarop om mijn medicatie te verdubbelen en om de paar uur mijn bloedwaardes te checken. Met het uur voelde ik me slechter. Aan het einde van de morgen verdroeg ik geen licht en geluid meer. Ik wilde alleen nog maar met een koud washandje op mijn voorhoofd en voor mijn ogen opgekruld in bed liggen. Ik zat al op de maximale dosering van de medicatie die ik kreeg maar omdat mijn bloeddruk bleef stijgen, kreeg ik nog een andere pil erbij.
's Middags werd ik enorm misselijk van de hoofdpijn en de geluiden om me heen. De verpleging besloot me daarom op een kamer apart te leggen met de gordijnen dicht. Ik begon ook steeds meer vocht vast te houden. Mijn vingers kon ik niet eens meer buigen omdat ze zo opgezwollen waren. Alles ging langs me heen en ik besefte niet hoe hard ik achteruit ging.
Aan het einde van de middag werden de zaalarts en de gynaecoloog er weer bij geroepen omdat de verpleegkundigen mijn toestand niet meer vertrouwden. Ondanks de medicatie steeg mijn bloeddruk nog steeds en mijn toestand verslechterde erg snel. Ik zag inmiddels ook sterretjes en lichtflitsen en ik kon niet meer uit mijn ogen kijken zonder misselijk te worden. Bij het checken van mijn reflexen gingen alle alarmbellen af omdat deze veel te levendig waren. Dit is een teken van vocht in de hersenen en is een symptoom van een vergevorderde zwangerschapsvergiftiging.
Ik werd met spoed van de 5e naar de 6e verdieping gebracht naar een high care kamer. Mijn vriend werd gebeld en verzocht zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te komen. Binnen 5 minuten stond de hele kamer vol met mensen. Ik werd aangesloten aan de CTG, kreeg een automatische bloeddrukmeter om mijn arm, er werd een katheter (au!) ingebracht en er werd, na drie keer mis prikken, een infuus aangesloten. Via het infuus kreeg ik magnesium, een middel dat insulten door een hoge bloeddruk tegengaat. Wat een rotspul zeg! Wanneer de magnesium begint te lopen, heb je het gevoel dat je in de fik staat. Ik heb echt liggen schreeuwen van ellende. Twee verpleegkundigen hebben mijn lijf gekoeld met natte handdoeken terwijl de opstartdosis van het infuus doorliep. Wat een hel zeg! Ondertussen heeft een andere verpleegkundige me letterlijk een nieuwe dosis medicatie door mijn strot geduwd.
De gynaecoloog en zaalarts vertelden me ondertussen dat de kans groot was dat ze 's avonds of 's nachts een keizersnede zouden gaan uitvoeren. Op dat moment drong het niet echt tot me door dat ik Sam wel eens heel snel in mijn armen zou kunnen hebben.
De daaropvolgende uren ben ik grotendeels kwijt. Ondanks alle medicijnen en infusen bleef mijn bloeddruk stijgen. Mijn bloeddruk werd zelfs zo hoog dat het uitvoeren van een keizersnede levensgevaarlijk zou zijn. De hele avond en nacht zijn ze bezig geweest om me te stabiliseren. Wat ze precies allemaal gedaan hebben en me hebben toegediend, weet ik niet. Het enige dat ik me vaag kan herinneren is dat ik heel bang was. Bang om dood te gaan en bang om Sam te verliezen. De volgende morgen was mijn bloeddruk eindelijk genoeg gedaald en stabiel genoeg om een operatie te ondergaan.
Ik kreeg een operatiejasje aan en werd naar beneden naar de operatiekamer gebracht. Na uren in het donker te hebben gelegen, laaide mijn hoofdpijn enorm op bij het zien van het felle licht in de OK. Aangezien  ik een spoedkeizersnede kreeg, moest alles snel gebeuren. Ik werd van mijn bed overgetild op de operatietafel en vlug werd er naar mijn hart en longen geluisterd. Ik was zo ver heen dat ik was vergeten dat ze me moesten verdoven.Volledig apatisch heb ik alle voorbereidingen op de operatie ondergaan. Had het gevoel alsof dit mij allemaal niet overkwam. Ik wist diep van binnen wel dat ik ging bevallen van mijn zoon alleen drong dit niet echt door tot mijn bewustzijn.
Goddank ging de arts snel te werk want na een minuut of 10, zei ze dat ze het vruchtwater af ging zuigen en dat daarna mijn kind zou worden geboren. Sam lag in stuit en daardoor is het wat lastiger om hem uit mijn buik te krijgen. Toen ze hem er eindelijk uit hadden, was er gehuil te horen. Daar was ik zo blij om achteraf! Ik was bang dat Sam het niet goed zou doen maar hij huilde, was roze en plaste gelijk. Wow! Zie hielden hem even boven het scherm uit en wat was hij klein! Ik had verwacht dat hij veel groter zou zijn. Hij werd gelijk meegenomen door de kinderarts om nagekeken te worden en mijn vriend ging met hem mee.
Vervolgens werd mijn placenta geboren en kreeg ik morfine via mijn infuus. Na al die tijd was mijn hoofdpijn een stuk minder. De anesthesist had me dit beloofd toen ik de operatie inging en wat was ik blij daarmee. Dat deed pijn kan ik je vertellen! Wederom kreeg een shot morfine via het infuus en bleef de pijn in ieder geval dragelijk.
Na het hechten werd ik na de uitslaapkamer gebracht. Na een kwartier kwam mijn vriend dan eindelijk met Sam en mocht Sam even bij me liggen. Ik had zo uitgekeken naar dit moment. Ondanks dat ik me slecht voelde, was ik zo intens gelukkig dat ik mijn zoon in mijn armen had. Hij was er eindelijk na al die maanden van ellende! Wat heel zuur is, is dat ik me er amper meer iets van kan herinneren. Ik bleef maar wegvallen namelijk.
De dagen daarop waren ook geen pretje. Ik moest nog drie dagen op de high care kamer blijven omdat hij mijn bloeddruk nog steeds torenhoog was. De tweede dag na de geboorte van Sam mocht ik van het infuus af en werd de katheder verwijderd. Na het verwijderen van het infuus, kreeg ik echter weer een terugval. Mijn bloeddruk steeg ineens weer enorm en ook was ik weer kotsmisselijk. Wederom werd er een heel leger aan artsen en verpleegkundigen opgetrommeld. Het hele gedoe begon weer overnieuw.
De week na de geboorte was heel dubbel. Ik was zo blij met Sam maar ondertussen kon ik helemaal niets. Ik lag daar maar alleen op een kamertje, plat op mijn rug. Om de paar uur werd er bloed geprikt en nog steeds kreeg ik ladingen pillen. Tijdens de operatie ben ik veel bloed verloren, waardoor mijn HB erg laag was. Ik lag me daar maar ellendig te voelen en mocht geen bezoek ontvangen. Ik kon mijn zoon de eerste dagen niet eens zelf vasthouden! Dat is toch wel het ergste wat je kan overkomen als nieuwbakken moeder. Gelukkig mocht ik na een week naar huis en kreeg ik nog wat extra dagen kraamzorg.

maandag 24 september 2012

What I already did!

Op heel veel blogs is de tag Before I die al verschenen. Aangezien ik het een leuke tag vond, wilde ik deze ook graag doen. Toen ik op weheartit op zoek was naar dingen die ik nog wilde doen voordat ik dood zou gaan, kwam ik tot inkeer. Want wat bleek, zoveel wensen had ik eigenlijk niet! Ik kwam heel veel zaken tegen die ik al gedaan had en die me al veel geluk hebben gebracht of nog steeds brengen. Ik blijk eigenlijk best wel tevreden met mijn leven. Ik heb daarom besloten de tag een beetje aan te passen en een lijst te maken van dingen die ik al gerealiseerd heb. Hopelijk vinden jullie de invulling die ik aan deze tag heb gegeven leuk om te lezen.



1. Ik denk niet dat verdere uitleg noodzakelijk is bij deze keuze. Op 26 augustus is mijn zoon Sam geboren en het spreekt eigenlijk wel voor zich dat dit de mooiste en heftigste ervaring van mijn leven is geweest. Nothing can beat that!


2. Ik heb de liefde van mijn leven al ontmoet. Sterker nog, we zijn al een paar jaar samen en hebben samen een zoon.  Wat wil je nog meer! Ik ben blij dat ik de ware al heb ontmoet en dat ik heel gelukkig met hem ben.


3.  Afgelopen kerstvakantie waren we met een vriendengroep van tien man op wintersport in Oostenrijk. We hadden een groot appartement gehuurd net buiten het dorp en in de kelder van dit appartement hadden we een sauna tot onze beschikking. Op een avond besloten we om vanuit de sauna (in onze bikini's, zwembroeken of gewoon naakt) naar buiten te rennen en sneeuwengeltjes te gaan maken in de sneeuw. Hilarisch en een leuke herinnering!


4. Ik ben niet iemand die veel waarde hecht aan luxe maar naar een spa gaan , vind ik heel fijn.  Ik ga niet met enige regelmaat maar 1 of 2 keer per jaar met een speciale gelegenheid. Twee weken geleden was ik bijvoorbeeld jarig en kreeg ik van mijn vriend een bon om samen naar de Zwaluwhoeve te gaan als ik genoeg hersteld ben van de bevalling. Superlief!


5. Op onze eerste echte date hadden mijn vriend en ik afgesproken in Rotterdam. Halverwege de middag reden we daar vandaan naar Scheveningen. Na een strandwandeling en een romantisch diner gingen we op het strand zitten om naar de zonsondergang te kijken. Jullie raden het al, onze eerste echt zoen was al snel een feit ;-)


6. Meerdere keren ben ik zelf op vakantie geweest. Ik ben alleen in Turkije, Italië, Frankrijk en Spanje geweest. Mijn verre reizen heb ik wel altijd samen met iemand gemaakt maar toch ben ik er best trots op dat ik zelf mijn rugtasje heb gepakt en lekker de wijde wereld in ben getrokken. Het heeft me verrijkt als mens en het is erg goed geweest voor mijn eigenwaarde. Ik ben erachter gekomen dat ik prima zelf mijn boontjes kan doppen en dat ik geen andere mensen nodig heb om mezelf te vermaken. Een geruststellende gedachte, al zeg ik het zelf.


7. Een aantal jaar achter elkaar ben ik met mijn werk naar Rome geweest. Een van mijn collega's is inmiddels een goede vriendin van mij geworden tijdens die reizen. De laatste keer dat we samen in Rome waren hebben we 's avonds een muntje in de Trevi Fontein gegooid en gewenst dat we ooit nog eens samen in Rome zouden zijn.  Dat was in 2010 en in 2011 was zij niet in Rome (en ik wel!) omdat ze zwanger was en in 2012 was ik niet in Rome (en zij wel!) omdat ik zwanger was. Heel speciaal als ik erover nadenk. Met ons werk zullen we niet snel samen meer naar Rome gaan aangezien we allebei inmiddels een andere baan hebben. 


8. Ik heb meerdere keren paard gereden op het strand. In de zomer van 2011 heb ik dit voor het laatst gedaan in Costa Rica. We verbleven toen een aantal dagen in Montezuma en huurden daar twee paarden en een gids om urenlang langs verlaten stranden te galopperen richting een waterval. Al die tijd hebben we geen mens gezien. Wat een overweldigende ervaring was dat. Ik heb als klein meisje leren paardrijden bij mijn opa en oma in Zeeland en ik heb me vorig jaar echt voorgenomen om dit een aantal maal per jaar  te blijven doen. Hopelijk gaat het er in 2013 van komen want wat vind ik het geweldig om te doen.


9. Ik ben drie keer in Parijs geweest en pas de derde keer heb ik eindelijk het Louvre bezocht.  Als kind was ik een tijdje geobsedeerd door de Mona Lisa en ik was dan ook dolblij toen mijn ouders me in 1998 of 1999 meenamen naar Parijs. Eindelijk zou ik La Gioconda zien maar, guess what,  toen we in de rij voor het Louvre stonden was er een bommelding. Het museum ging dicht en de Mona Lisa ging aan mijn neus voorbij. In 2001 ging ik met school op excursie naar Parijs. Ook toen stond ik weer voor het Louvre en ook toen bleek het gesloten. In 2007 kreeg ik van mijn ouders een ticket voor de TGV en een hotelovernachting zodat ik eindelijk de Mona Lisa kon gaan bezichtigen. Driemaal is scheepsrecht gelukkig want ik heb toen eindelijk het Louvre bezocht.


10. Als kind was ik een echte tomboy. Ik speelde dolgraag met auto's, indianentooien, klappertjespistolen en gereedschap. Een van mijn favoriete hobby's was hutten bouwen met mijn buurjongens. Toen ik wat ouder was, verlegde ik het hutten bouwen letterlijk naar een hoger niveau want toen besloot ik een boomhut te bouwen. Dit deed ik niet thuis maar bij mijn opa en oma. Zij woonden toen in Zeeland op een oude boerderij aan het water met heel veel land erachter.  Er stonden ook veel bomen en op een dag kreeg ik mijn broertje en een vriendinnetje van daar zo gek om met mij het project boomhut te starten. De hele zomer zijn we bezig geweest met planken verzamelen, mijn opa gek zeuren om nieuwe spijkers en timmeren, timmeren en nog eens timmeren. Aan het einde van de zomer was onze boomhut een feit en waren wij drieën bont en blauw maar wel heel gelukkig.

zondag 23 september 2012

Mirror shots




Eindelijk plaats ik weer eens een post online met een foto die ik in de spiegel heb gemaakt. Dit keer zonder zwangere buik, een soort van post-pregnancy-picture dus.
Ik ben blij dat ik geen positiekleding meer hoef te dragen ook al moet ik flink in mijn kast spitten om kledingstukken te vinden die me passen en/of staan. Het voelt bijna een beetje als winkelen in mijn eigen kast. De zwangerschapskleding heb ik, op twee broeken na, opgeruimd in een vak hoog in mijn kast. Voorlopig ben ik niet van plan om die stapel weer tevoorschijn te halen ;-)
Vandaag droeg ik mijn zwarte legging van Miss Etam, een zwarte longsleeve van Vila, een zwart stretchtrokje van H&M, een vest van H&M en zwarte Uggs. De Uggs vind ik er niet helemaal geweldig onder maar ik heb geen zwarte laarzen. Misschien dat ik binnenkort dus eens op schoenenjacht moet in de stad als ik weer wat mobieler ben.

zaterdag 22 september 2012

Sam 4 weken





Sam is vandaag alweer 4 weken oud. Enerzijds lijkt de tijd voorbij te zijn gevlogen, anderzijds te hebben stil gestaan. Ik kan me amper voorstellen dat onze kleine man pas een maand in ons leven is. Natuurlijk was hij er al langer want hij heeft al die tijd in die dikke buik van mij gezeten maar pas enkele weken kan ik hem daadwerkelijk in mijn armen houden. Onvoorstelbaar! De keizersnede en de tijd in het ziekenhuis liggen voor mijn gevoel alweer een hele poos achter me. Gelukkig maar want een pretje was het niet. Bizar hoe snel je dit soort dingen achter je kunt laten.
Sam is al lang niet meer de kleine minibaby die ik in het ziekenhuis in mijn armen had. Uiteraard is hij nog steeds een kleine baby van slechts een pond of zeven, maar wel een baby die besef krijgt van de wereld om hem heen. Hij wordt steeds alerter en hij kijkt steeds meer om zich heen. Hij kan je inmiddels echt aankijken en dingen volgen.  Rammelaars probeert hij te grijpen en hij kijkt gebiologeerd naar onze katten als ze hem komen begroeten. Ook reageert hij op onze stemmen en andere geluiden. Hij is zich echt aan het ontwikkelen, heel leuk om te zien.
Verder groeit als kool! Op het consultatiebureau geloofden ze amper dat hij volledig borstvoeding krijg omdat hij al zoveel was aangekomen. De kleinste pakjes zijn hem inmiddels te klein. Na een maand komt maatje 56 echt in zicht. Ik kan het nog niet over mijn hart verkrijgen om die minikleertjes uit zijn kast te halen want dan besef ik opeens hoe snel het gaat.
De afgelopen maand was heftig en met regelmaat ook pijnlijk en zwaar. Toch was dit absoluut de mooiste maand van mijn leven. Wat houd ik ongelofelijk veel man kleine mannetje, onbeschrijfelijk! Het goede nieuws schijnt te zijn dat het alleen maar mooier wordt allemaal. Ik ben benieuwd en kijk ernaar uit om mijn lieve baby op te zien groeien.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...